สองใหญ่ยอดนักสู้ : คู่ควรความสำเร็จ | ปัญญายุทธ์
สองใหญ่ยอดนักสู้ : คู่ควรความสำเร็จ | ปัญญายุทธ์
EP.82 มีชายหนุ่มสองคน เป็นคนยากจน ที่กำเนิดในถิ่นฐานที่ทุระกันดารห่างไกลความเจริญ พวกเขามีชีวิตที่ยากเข็ญแร้นแค้น…
หากเห็นเป็นประโยชน์โปรดช่วยแชร์ เพื่อนำพาสายลมแห่งปัญญาไปทั่วหล้า
----------------------------------------------
สนับสนุนให้กำลังใจทีมงานปัญญายุทธ์ สมัครสมาชิกศิษย์ปัญญายุทธ์
/ @panyayuth
* * เรื่อง ภาพ ดนตรี ขอสงวนลิขสิทธิ์ หากนำไปเล่าต่อ โปรดให้เครดิตเฉินกุ้ยเซียงและปัญญายุทธ์ *
* ปัญญายุทธ์ คือเรื่องที่ประพันธ์โดยผู้สร้างปัญญายุทธ์ แต่ละตอนใช้ความทุ่มเทเป็นอย่างมาก หากพบการนำเนื้อหาไปดัดแปลง โปรดช่วยกันตักเตือนและแจ้งให้เราทราบ ขอคารวะ* *
ติดตามผลงานจากเรา
# YOUTUBE ปัญญายุทธ์
# FACEBOOK ปัญญายุทธ์
Content
5.475 -> กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก
7.966 -> มีชายหนุ่มสองคน เป็นคนยากจน ที่กำเนิดในถิ่นฐานที่ทุระกันดารห่างไกลความเจริญ
14.534 -> พวกเขามีชีวิตที่ยากเข็ญแร้นแค้น แทบไม่มีจะกิน
19.136 -> พวกเขาจึงตัดสินใจละทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนออกหาถิ่นฐานทำกินใหม่ มาเสาะแสวงหาโชคเอาดาบหน้า
27.442 -> เพื่อหวังที่จะมีชีวิตความเป็นอยู่ ที่ดีขึ้นกว่าที่เคยเป็น
38.949 -> จนในที่สุดก็มาถึงที่เมืองๆหนึ่ง
44.001 -> ในที่สุดก็ถึงจนได้
45.386 -> เมืองนี้แหละ ที่เขาว่าเป็นเมืองแห่งโอกาส ผู้คนที่นี่กินดีอยู่ดี ข้าวปลาอาหาร
50.501 -> น้ำท่า อุดมสมบูรณ์ ถนนหนทางไปมาสะดวก การค้าการขายก็เฟื่องฟู
56.001 -> ผู้คนที่นี่มีแต่คนแต่งตัวสะอาดสะอ้าน
58.617 -> สีหน้าท่าทางดูมีความสุขกันจังเลย
61.018 -> เฮ้อ ตอนนี้อาหารที่ติดตัวมาก็หมดเกลี้ยงแล้ว
64.365 -> เช่นนั้น ข้าว่าเรารีบออกหางานทำกันเถิดนะ วันนี้จะได้มีข้าวกิน
69.093 -> อืม
90.001 -> สองใหญ่ยอดนักสู้
92.248 -> เมื่อคิดได้ดังนั้น พวกเขาจึงเดินไปยังร้านรวงต่างๆ เพื่อของานทำ
101.202 -> เถ้าแก่ ที่นี่รับคนงานหรือเปล่าครับ
104.074 -> อ๋อ รับสิ ข้าเป็นโรงงานผลไม้แช่อิ่ม กำลังขาดคนงานปอกผลไม้อยู่เลย
109.278 -> เช่นนั้น ช่วยรับพวกข้าไว้ทำงานด้วยเถิดครับ
111.792 -> เออ แต่ว่าฟังจากสำเนียงการพูดจาพวกเจ้าเป็นคนมากจากต่างเมืองใช่หรือเปล่า
116.634 -> ใช่ครับ
117.607 -> เช่นนั้นก็มิเอาหรอก ข้ารับแต่คนที่อยู่เมืองนี้ มิเอาแรงงานต่างเมือง ขี้เกียจมีปัญหา
122.545 -> พวกมาจากต่างเมืองชอบก่อปัญหา
124.935 -> ให้โอกาสพวกข้าสักหนเถิดเถ้าแก่ พวกข้าจะขยันขันแข็งมิเกียจคร้าน มิอู้มิบ่น
130.183 -> ไปสมัครที่อื่นเถิดไป อย่ามาทำให้ข้าเสียเวลา
133.101 -> เมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเขาจึงจำต้องออกหาสมัครงานที่อื่นต่อไป
137.811 -> แต่ก็เป็นดั่งเช่นเดิม พอเห็นว่าพวกเขาเป็นคนจากต่างเมือง ก็ไม่มีที่ไหนอยากรับเข้าทำงานเลยสักแห่งเดียว
146.001 -> ไหนลองพูดรอเรือสิ
148.001 -> ลอเลีย
149.054 -> นั่นไงชัดเลย มิเอาหรอก พวกมาจากต่างเมือง เวลามีปัญหา ก็ชอบหนีออกนอกเมือง ตามตัวก็ลำบาก
155.418 -> ชายหนุ่มทั้งสอง จึงต้องเดินออกมาอย่างหมดหวัง
159.637 -> เอาอย่างไรดี พอเขาเห็นว่าเราเป็นคนต่างเมืองก็มิยอมรับเข้าทำงานเลยสักแห่งเดียว
165.164 -> ่นสิ เงินทองและอาหารที่ข้าติดตัวมาก็หมดแล้ว
168.438 -> มิมีงานทำก็คงมิมีข้าวกินแน่เลยวันนี้
171.382 -> ของข้าก็หมดแล้วเหมือนกัน
173.267 -> มีลุงที่อยู่แถวนั้น ได้เห็นชายหนุ่มทั้งสองคน เดินไปเดินมาทั้งวัน จึงได้เอ่ยถามขึ้นมาว่า
180.875 -> พวกเจ้าสองคนมาจากต่างถิ่น แล้วมาหาสมัครสิท่า
184.292 -> ใช่แล้วครับ เหตุใดท่านจึงรู้ล่ะครับ
186.581 -> อ๋อ มิต้องบอกกู้รู้ สารรูปอย่างพวกเจ้า เดินเข้าเดินออกร้านโน้นร้านน
191.203 -> คนแถวนี้เขาเห็นเสียจนชินตาแล้ว มิมีที่ไหนรับเข้าทำงานเลยสิท่า
195.533 -> ใช่แล้วครับ
196.696 -> ร้านรวงแถวนี้เขามิค่อยรับคนต่างถิ่นเข้าทำงานหรอก เขาว่าปัญหามันเยอะ
201.13 -> หากพวกเจ้าอยากได้งานทำ ก็ลองไปหาแถวท้ายเมืองโน่น
204.55 -> คนที่มาจากต่างเมืองเขาจะนั่งรวมตัวกันอยู่แถวนั้น
207.603 -> นั่งรอความหวังให้คนเรียกตัวไปทำงาน
210.001 -> อย่างนั้นหรือ แล้วท้ายเมืองต้องเดินไปทางไหนอย่างนั้นหรือ
213.822 -> เดินไปตามทางข้างหน้านี่แหละ ไปเรื่อยๆจนสุดแล้วเลี้ยวซ้ายไปเรื่อยๆ ถ้าถึงแล้วพวกเจ้าก็จะรู้เองแหละ
220.001 -> แต่บอกไว้ก่อนนะว่า งานที่เขาเรียกคนต่างเมืองไปทำ
222.984 -> ส่วนใหญ่ก็เป็นงานต่ำๆ งานสกปรกๆที่คนในเมืองนี้มิอยากทำทั้งนั้น
228.001 -> แถมค่าจ้างก็ต่ำอีกด้วย เฮ้อ มิรู้ว่าคนอย่างพวกเจ้าคิดอย่างไรถึงอยากมาทำงานที่เมืองนี้กันนัก
234 -> ลำบากก็ลำบาก ถึงอยู่ได้ยังไงก็ลำบากกว่าคนเมืองนี้เป็นสองเท่า
238.69 -> ขอบคุณมากครับท่านลุง พวกข้ามิกลัวความยากลำบากหรอก ขอแค่มีข้าวกิน มีที่ซุกหัวนอนก็ดีใจมากแล้ว
246.001 -> ว่าแล้วชายหนุ่มทั้งสองก็ได้เดินทางไปยังท้ายเมือง ตามที่ลุงคนนั้นได้บอกไว้
253.528 -> เมื่อไปถึง พวกเขาก็ได้เดินไปถามลุงแก่ๆคนหนึ่งที่นั่งอยู่แถวนั้นว่า
258.872 -> ท่านลุง ที่นี่หรือที่คนต่างเมืองมานั่งรองาน
262.29 -> อืมใช่ พวกเจ้าเพิ่งมาใหม่หรือ
264.468 -> ใช่แล้วครับ ท่านมาอยู่นี่นานแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้าง สุขสบายดีมั้ย
268.634 -> โอ้ย ข้าอยู่นี่มาก็จะ 10 ปีแล้วแหละ สบายหรือไม่เจ้าก็ดูสภาพของข้าเอาเองก็แล้วกัน
274.438 -> ทุกวันก็ต้องลุ้นว่าจะมีงานให้ทำมั้ย หากมิมีงานก็มิมีข้าวกิน
279.673 -> ทันใดนั้น ก็ได้มีเสียงเรียกจากคนจัดหางาน
284.001 -> เอ้า งานขัดส้วมรับ 10 คน ใครอยากได้งานรีบมา
288.292 -> เมื่อสิ้นเสียง พวกคนที่มารองานแถวนั้นก็ต่างกรูกันเข้าไปของานทำ
294.149 -> ข้าทำ!
295.038 -> ข้าทำ!
295.959 -> ข้าทำ!
296.826 -> พวกเจ้ารออะไร รีบไปซิ เดี๋ยวเต็มก่อนก็อดได้งานนะ
301.502 -> เอาเจ้า แล้วก็เจ้า แล้วก็เจ้า เอาหล่ะได้ครบแล้ว คนที่เหลือกลับไปได้
307.164 -> งานที่ประกาศเมื่อครู่นั้นมีคนทำจนเต็มอัตราแล้ว ชายหนุ่มทั้งสองจึงยังไม่ได้งาน
313.825 -> มิเป็นไร
314.769 -> นี่เพิ่งบ่ายแก่ๆ น่าจะยังมีเหลืออีกสักรอบอย
317.564 -> ท่านลุง นี่ท่านมารองานตั้งแต่เช้ายังมิได้งานเลยหรือ
321.382 -> ใครว่าหล่ะ ข้ารองานมาตั้ง 3 แล้วยังมิได้งานเลย
325.02 -> คนขายแรงอย่างเรา พอเขาเห็นว่าแก่แล้ว เขาก็มิค่อยอยากเลือกหรอก
329.13 -> พอมิเหลือคนหนุ่มแล้วโน่นแหล่ะ เขาถึงเลือกข้า พวกเจ้ายังหนุ่มยังแน่นก็ดีไป
336.001 -> ขณะนั้นก็ได้ยินเสียงจากคนจัดหางานอีกครั้ง
340.001 -> งานลอกมูลฝอยคลองระบายน้ำ รับ 5 คน ใครอยากได้งานรีบมา
346.001 -> ข้าทำ
347.015 -> และแล้ววันนั้น ชายหนุ่มทั้งสองก็โชคดีได้งานทำ
351.018 -> ทำให้มีเงินซื้อข้าวกินรอดชีวิตไปได้อีกวัน
363.491 -> ข้าชักรู้สึกคิดถึงหมู่บ้านของเราอย่างไรมิรู้
366.329 -> อยู่ที่นี่มิเห็นจะสุขสบายอย่างที่คิดไว้เลย
369.246 -> เจ้าอย่าเพิ่งท้อแท้ใจเร็วนักสิ เราคงมิได้ลำบากเช่นนี้ไปตลอดหรอก
373.394 -> อย่างน้อยที่นี่ก็ยังมีคนร่ำรวยให้เห็น คนอื่นร่ำรวยได้ เราก็ต้องร่ำรวยได้เช่นกัน
379.034 -> มันจะมีวันนั้นอยู่หรือ
381.034 -> ต้องมีสิ ในหัวของข้ามองเห็นภาพความสำเร็จนั้นอย่างชัดเจนเลย
384.982 -> แต่ข้ามิเห็นมองเห็นอะไรเลย
386.982 -> ข้าอยากมองเห็นแบบเจ้ามั่งจังคงมีความสุขเป็นบ้า ความสำเร็จทิพย์
397.065 -> ชายหนุ่มทั้งสอง ได้ดำเนินชีวิตอยู่แบบนั้น ได้งานบ้าง ไม่ได้งานบ้าง อดบ้าง อิ่มบ้าง
408.001 -> จนหลายเดือนผ่านไป
416.766 -> ทำไมตั้งแต่มาอยู่ที่เมืองๆนี้ เจ้าชอบกินผลไม้จัง
420.183 -> ข้าเห็นกินแทบทุกวันเลย แถมยังต้องปอกเปลือกซะเกลี้ยงด้วย
423.421 -> จับใส่ปากเคี้ยวๆเสียก็หมดเรื่อง มิเห็นต้องปอกให้ลำบากเลย
427.13 -> ข้าอยากฝึกฝีมือการปอกผลไม้ไว้น่ะ
429.13 -> ข้าอยากลองไปสมัครทำงานที่โรงงานผลไม้แช่อิ่มนั่นอีกครั้ง
432.654 -> เจ้ารู้มั้ย หากได้ทำงานโรงงานน่ะ
434.654 -> เขาจะจ้างเราไปตลอดเลย มิต้องรอความหวังให้คนมาจ้างไปวันๆแบบนี้
439.312 -> ค่าจ้างก็สูงอีกด้วย
441.129 -> แต่เขาก็บอกแล้วว่ายังไงก็มิจ้างคนต่างเมืองมิใช่หรือ
444.935 -> ก็มิแน่หรอก
446.207 -> มีเงื่อนไขพิเศษเสมอสำหรับผู้รู้จักเจรจา
452.329 -> วันหนึ่งชายหนุ่มคนแรก ก็ได้ลองไปขอสมัครทำงานที่โรงงานผลไม้แช่อิ่มอีกครั้ง
461.595 -> เฮ้ย ข้าจำเจ้าได้ เจ้าเคยมาสมัครงานที่นี่เมื่อหลายเดือนก่อนมิใช่หรือ กลับมาทำไมอีก
467.418 -> เถ้าแก่โปรดให้ข้าได้แสดงฝีมือการปอกผลไม้ให้ท่านได้ดูสักหน่อยเถิด
472.001 -> ข้าขอเพียงแค่นี้
473.346 -> เออ ไหนลองดูซิ
475.382 -> ชายหนุ่มปอกผลไม้ได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว และเกลี้ยงเกลา
482.001 -> โอโห เจ้าปอกผลไม้ได้คล่องแคล่ว เกลี้ยงเกลา เปลือกบางเฉียบ อย่างกับคนงานที่เคยทำมาเป็น 10 ปี เจ้าทำได้อย่างไร
488.001 -> หลายเดือนที่ผ่านมานี้ข้าฝึกฝนมาตลอดน่ะสิครับ
492.001 -> อืม เจ้ามีความตั้งใจดี ตกลงข้ารับเจ้าทำงานก็ได้
496.295 -> เออดีเหมือนกัน รับปุ๊บทำงานได้ปั๊บ มิต้องเสียเวลาสอนงาน
499.825 -> ขอบคุณมากครับเถ้าแก่ ข้าสัญญาว่าจะขยันทำงาน
504.438 -> ชายหนุ่มกลับมาหาเพื่อนของเขาด้วยความดีใจ
508.256 -> เป็นอย่างไรบ้างเพื่อน เขารับมั้ย
510.734 -> รับสิ เขาเห็นความตั้งใจของข้า ก็เลยรับ
513.756 -> อืม เจ้าโชคดีจังเลยนะ
515.501 -> ต่อไปเจ้าคงจะได้สุขสบายแล้ว มิเหมือนข้า คงต้องรอความหวังขายแรงเป็นวันๆต่อไป
521.127 -> เจ้าอย่าเพิ่งน้อยใจไปสิ ของแบบนี้มันฝึกฝนกันได้
524.62 -> เดี๋ยวข้าจะสอนให้เจ้าปอกผลไม้ให้ได้อย่างข้า พอเจ้าปอกได้คล่องแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปแนะนำตัวกับเถ้าแก่เอง
530.982 -> อย่างไรเขาต้องรับเจ้าเข้าทำงานด้วยอย่างแน่นอน
534.001 -> แต่เจ้าต้องห้ามขี้เกียจนะ
545.239 -> และแล้ว ชายหนุ่มคนแรกก็ได้พาชายหนุ่มคนที่สองไปฝากงานอย่างที่ได้นัดแนะกันไว้
556.438 -> เพื่อนของเจ้าปอกผลไม้ได้คล่องแคล่วเหมือนเจ้า แต่ว่าจะขยันเหมือนเจ้าหรือเปล่า
561.018 -> ขยันแน่นอนครับเถ้าแก่ พวกข้าอยู่ด้วยกันมานาน
564.001 -> ตื่นพร้อมกัน นอนพร้อมกัน พักพร้อมกันมาตลอด
566.001 -> ข้าเป็นอย่างไรเขาก็เป็นอย่างนั้น
568.365 -> เออดี เช่นนั้น ก็มาทำงาน แต่หากมีปัญหา เจ้าก็ต้องรับผิดชอบด้วยนะ
572.805 -> เรื่องนั้นมิต้องเป็นห่วงครับเถ้าแก่ ข้ามิทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอน
576.365 -> อ้าวเพื่อน รีบขอบคุณเถ้าแก่เสียสิ
578.763 -> ขอบคุณครับเถ้าแก
580.651 -> และแล้วชายหนุ่มทั้งสองก็ได้มีงานทำเป็นหลักแหล่งอย่างที่วาดฝันไว
587.057 -> ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาก็เริ่มดีขึ้น
594.511 -> เป็นอย่างไร ที่อยู่ใหม่ของเรา อยู่ที่นี่จะได้มิต้องทนหนาวเหน็บยามค่ำคืน เหมือนตอนนอนข้างถนนอีกแล้ว
600.545 -> อืม ดีจริงๆเลย ในที่สุดเรามีที่ซุกหัวนอนดีๆ เหมือนคนอื่นเขาบ้างแล้ว
605.382 -> บรรยากาศรอบห้องก็น่าอยู่ อากาศก็ดี๊ดี
614.693 -> ด้วยความที่เคยยากลำบากมาก่อน
617.236 -> ชายหนุ่มทั้งสองจึงขยันขันแข็ง หนักเอาเบาสู้ ไม่เคยอู้ ไม่เคยเกี่ยงงาน
624.62 -> ช่วงนี้คนงานขาด พวกเจ้าคนปอกผลไม้ เดี๋ยวเย็นนี้ ช่วยกันออกไปขนผลไม้เข้าโรงงานกันหน่อยนะ
630.906 -> มิเอาด้วยหรอกเถ้าแก่ พวกข้าสมัครมาปอกผลไม้ งานขนของมันหนัก และมันคนละหน้าที่
636.474 -> ให้พวกข้าสองคนไปก็ได้ครับเถ้าแก
638.982 -> แต่ของมันเยอะนะ พวกเจ้าไปแค่สองคนจะไหวหรือเปล่า
642.329 -> ไหวสิครับเถ้าแก่ พวกข้าเคยทำงานลำบากกว่านี้เยอะ
645.501 -> เอออย่างนั้นก็ดี พวกเจ้าสองคนมิต้องห่วงนะเรื่องค่าจ้าง เดี๋ยวข้าจะจ่ายพิเศษให้
652.001 -> เฮ้อ มิรู้ทำไมเดี๋ยวนี้คนงานหายากเสียจริงๆ รับมาทำได้มิเท่าไหร่ก็ลาออก
657.275 -> แล้วก็ชอบบ่นแต่ว่างานหนัก
659.783 -> ด้วยความที่ไม่เกี่ยงงาน พวกเขาจึงมักได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ต่างๆในโรงงานแทบจะทุกส่วน
667.026 -> เมื่อได้ทำงานนานเข้า ก็ทำให้เกิดทักษะความชำนาญ
670.911 -> และได้เรียนรู้เข้าใจระบบและกระบวนการต่างๆในกิจการโรงงานอย่างทะลุปรุโปร่ง
677.309 -> พวกเขาจึงได้รับความไว้วางใจให้ทำงานและดูแลกิจการในโรงงานในตำแหน่งที่สำคัญขึ้นตามลำดับ
690.617 -> ต่อไป ให้พวกเจ้ามาดูแลงานขาย และงานคลังสินค้าด้วยนะ
694.729 -> ครับเถ้าแก่
698.001 -> จนมาวันหนึ่ง
701.564 -> พวกเจ้าอยู่กับข้ามาก็นานมากแล้ว ตั้งแต่ได้พวกเจ้ามาช่วยงาน
705.346 -> ก็ทำให้ข้าเบาแรงได้เยอะ เพราะพวกเจ้าทำงานแทนข้าได้แทบทุกอย่าง
709.421 -> เป็นเพราะเถ้าแก่ให้โอกาสพวกข้าต่างหากเล่าครับ
711.834 -> เฮ้อ แต่น่าเสียดาย ข้าคิดว่าคงต้องเลิกกิจการโรงงานแห่งนี้เสียแล้วแหล่ะ
716.468 -> อ้าวทำไมหล่ะครับ
717.995 -> พวกเจ้าก็เห็นมิใช่หรือว่า ยอดขายของเรามันตกลงทุกปี
721.746 -> เดี๋ยวนี้คนนิยมหันไปกินของกินอย่างอื่นกันหมด ธุรกิจของเราเดี๋ยวนี้ทำไปก็มิคุ้มเหนื่อย
727.493 -> กอย่างข้าก็แก่ตัวมากแล้ว ก็มิรู้ว่าจะดิ้นรนไปเพื่ออะไร
731.532 -> ข้าเข้าใจครับเถ้าแก่ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
734.438 -> อย่างไรข้าจะให้เงินชดเชยพวกเจ้าก้อนหนึ่ง เพื่อให้พวกเจ้าเอาไปตั้งตัวก็แล้วกันนะ
739.334 -> ขอบคุณครับเถ้าแก่
744.948 -> หลังจากโรงงานปิดตัวลง ชายหนุ่มทั้งสองก็ได้นำเงินชดเชยที่ได้รับ
750.001 -> ไปลงทุนเปิดกิจการเป็นของตัวเอง
752.729 -> จากที่เราช่วยงานเถ้าแก่มานาน ทำให้ข้ารู้ว่าจะซื้อผลผลิตราคาถูกได้ที่ไหน
758.51 -> ข้าว่าจะเปิดร้านค้าสะดวกซื้อหลายๆสาขา เพื่อนำผลผลิตมากระจายขายดีกว่า
764.001 -> ส่วนข้าได้เรียนรู้ว่า ทุกธุรกิจ จำเป็นต้องอาศัยการขนส่งสินค้า
768 -> ข้าว่าข้าจะลองทำกิจการขนส่งสินค้าดีกว่า
771.637 -> แม้จะเป็นคนบ้านนอกบ้านนาที่ไม่รู้หนังสือ
774.984 -> แต่ด้วยประสบการณ์ที่ได้เรียนรู้จากการดูแลกิจการในโรงงาน
779.569 -> ก็ทำให้พวกเขาทั้งสอง สามารถก่อร่างสร้างตัว จนมีฐานะร่ำรวยขึ้นมาได้
786 -> ชายหนุ่มทั้งสอง ซึ่งตอนนี้ต้องเรียกว่าเศรษฐีทั้งสองแล้ว
790.257 -> แม้จะมีฐานะการงานที่ใหญ่โต ก็ยังคงเป็นเพื่อนและไปมาหาสู่กันอยู่เสมอ
799.746 -> มินึกเลยจริงๆว่าจะมีวันนี้
801.637 -> จากที่เคยเป็นแรงงานที่ต้องรองานไปวันๆ
804.547 -> บางวันแทบมิมีกิน วันนี้กลับมีอยู่มีกิน มีทรัพย์สิน อย่างพร้อมสรรพ
809.278 -> หากมิใช่เพราะเจ้าช่วยชักนำข้าในวันนั้น
812.001 -> ข้าก็คงยังเป็นแค่คนขายแรงงานต่ำต้อยอยู่เลย
815.034 -> เพราะเจ้ามีความขยัน และมุมานะเองต่างหากเล่า
818.234 -> เออ ว่าแต่กิจการรับส่งสินค้าของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง
822.394 -> ก็ไปได้สวยเลย แต่ข้าว่าจะเพิ่มการให้บริการให้ครบวงจรและขยายเครือข่ายให้ครอบคลุมพื้นที่มากขึ้นกว่านี้
829.492 -> โอโห เท่าที่เป็นอยู่นี่ก็ยังมิพออีกหรือ
832.654 -> ยังหรอก ข้าว่ายังมีศักยภาพที่จะเติบโตได้อีกเยอะ
835.491 -> แล้วเจ้าหล่ะ ธุรกิจร้านสะดวกซื้อของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ได้เปิดสาขาเพิ่มหรือเปล่าหล่ะปีนี้
841.429 -> ไม่แล้วแหล่ะ ข้าคิดว่าอยู่ตัวแล้ว
843.429 -> ข้ามิได้หัวเร็วคิดไวเหมือนอย่างเจ้า เท่าที่ข้ามีอยู่นี่ก็พอที่ข้าจะดูแลได้ไหวแล้วแหล่ะ
854.183 -> แต่เศรษฐีคนที่สองนั้น เมื่อร่ำรวยแล้ว กลับไม่ขยันเอาการเอางานเหมือนก่อน
860.183 -> เมื่อว่างเว้นจากการทำงาน เค้ามักจะไปเล่นการพนันอยู่เสมอ
866.292 -> เอ้า แทงเสีย ๆ เสียแล้วก็อย่าเอามีดมาแทงข้าก็แล้วกัน
869.901 -> สูง
870.991 -> เอ้าหล่ะ จะเปิดล่ะนะ
872.816 -> เอามือออก สิบเอ็ดไฮโล เจ้ามือกินเรียบ
878.976 -> ซึ่งเพื่อนของเขาเมื่อได้ทราบ ก็มักจะคอยเตือนเขาด้วยความหวังดีอยู่เสมอว่า
884.545 -> ข้าได้ยินมาว่าเจ้าชอบไปเล่นการพนันที่บ่อนอยู่เรื่อยๆ
887.322 -> เหตุใดเจ้าจะต้องไปเล่นการพนันด้วย
890.025 -> เอาเรี่ยวเอาแรง เอาสมองไปหาเงินจากการทำธุรกิจจะมิดีกว่าหรือ
894.37 -> ข้าก็เล่นแก้เบื่อไปแค่นั้นแหละเพื่อน
896.001 -> ธุรกิจของข้ามันอยู่ตัวแล้ว
898.256 -> เลยหาอะไรทำให้ได้ตื่นเต้น ได้ลุ้นอะไรบ้าง
900.984 -> เผื่อโชคดีได้ขึ้นมา ถือเป็นกำไรชีวิต
904.001 -> เช่นนั้นก็ขอให้ขีดเส้นไว้ให้ดี ระวังอย่าให้ล้ำเส้นไปได้หล่ะ
907.639 -> เรื่องนั้นข้ารู้ดีอยู่แล้ว เจ้ามิต้องเป็นห่วง
911.054 -> แต่วิถีของคนที่เล่นพนันนั้น มักไม่มีใครจะสามารถยับยั้งชั่งใจได้
916.404 -> เพราะเมื่อเสียก็ต้องอยากถอนทุนคืน
919.334 -> จากที่เคยเล่นทีละน้อยๆ
921.917 -> ก็มักเพิ่มเดิมพันสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
924.909 -> จนในที่สุดเงินทองของเศรษฐีคนที่สองก็เริ่มหร่อยหรอลง
942.401 -> ซึ่งการทำการค้านั้น จำเป็นต้องมีเงินหมุนเวียนเพื่อดำเนินกิจการ
947.277 -> เมื่อขาดสภาพคล่องก็ทำให้กิจการสะดุด
951.201 -> ไม่มีเงินไปจ่ายให้แหล่งผลิต สินค้าก็ไม่เข้า
956.581 -> ลูกค้าจึงเริ่มน้อยลง จึงถูกคู่แข่งแย่งลูกค้าไปจนหมด
962.875 -> ถึงขั้นทำให้ธุรกิจร้านสะดวกซื้อของเศรษฐีต้องปิดตัวไปทีละสาขา ทีละสาขา
972.438 -> เศรษฐีพยายามจะกอบกู้กิจการของตนเอง โดยการไปขอกู้เงินจากสำนักการเงิน
978.371 -> มาเพื่อฟื้นฟูกิจการ
980.371 -> แต่ก็ไม่มีที่ไหนยอมให้เขากู้อีกเลย
983.318 -> เพราะเขาได้กู้มาจนหมดทุกแห่งแล้ว แต่ยังไม่ยอมจ่าย
987.491 -> จนถูกขึ้นบัญชีดำไปเสียแล้ว
990.909 -> โปรดให้ข้ากู้อีกสักหนเถิด
992.909 -> หากข้าได้เงินทำทุนอีกสักก้อน ข้ารับรองว่าจะหาเงินมาใช้คืนท่านได้แน่
998.001 -> มิได้หรอก ท่านถูกขึ้นบัญชีดำแล้ว
1000.616 -> ต้องไปสะสางหนี้ค้างเก่าให้หมดเสียก่อน ถึงค่อยมากู้ใหม่ได้
1008.468 -> เมื่อหมดสิ้นหนทาง เศรษฐีจึงนึกถึงเพื่อนของเขา
1013.455 -> เช่นนั้น ก็คงมิมีทางอื่น เราคงต้องบากหน้าไปรบกวนเพื่อนเก่าของเราเสียแล้ว
1018.872 -> เมื่อคิดได้ดังนั้น เศรษฐีจึงต้องบากหน้าไปขอร้องให้เพื่อนของเขาช่วยเหลือ
1026.219 -> นี่เพื่อน หากมิหมดสิ้นหนทางจริงๆ ข้าก็คงมิบากหน้ามารบกวนเจ้าหรอก
1030.986 -> เพราะข้าก็มิอยากให้เจ้าต้องลำบากเพราะข้า
1033.717 -> แล้วเจ้ามาหาข้าด้วยเหตุอันใดอย่างนั้นหรือ
1036.292 -> ข้าอยากขอหยิบยืมเงินเจ้าสักก้อนหนึ่ง เพื่อเอาไปฟื้นฟูกิจการของข้า
1040.766 -> ข้าสัญญาว่าจะนำมาคืนเจ้าโดยเร็ว
1044.001 -> แต่เพื่อนของเขานั้น เมื่อได้ฟัง แทนที่จะเห็นอกเห็นใจ
1048.186 -> กลับพูดตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า
1051.673 -> เสียใจด้วยนะเพื่อน ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วมิใช่หรือ เรื่องการพนัน
1055.528 -> หากข้าให้เงินเจ้าในวันนี้ ก็คงมิแคล้วจะไปลงที่บ่อนพนันอีกตามเคย
1060.076 -> ในเมื่อเจ้าเรียนผูก ก็ต้องเรียนแก้ด้วยตนเอง
1063.273 -> เศรษฐีเมื่อได้ฟังดังนั้น จึงเจ็บช้ำน้ำใจเป็นอันมาก
1067.71 -> เขาได้ตะคอกกลับไปว่า
1070.001 -> ข้านึกแล้วเชียวว่าเจ้าต้องเป็นคนแบบนี้ นี่แหล่ะหนาเขาว่า
1073.822 -> เพื่อนแท้ต้องดูกันยามยาก ยามเราตกยาก แม้แต่หมาก็ยังเมิน
1078.149 -> ต่อไปนี้ ข้าขอตัดขาดความเป็นเพื่อนกับเจ้า
1081.424 -> เมื่อเป็นเช่นนั้น เศรษฐีจึงต้องหันหลังกลับด้วยความขุ่นเคืองใจ
1087.163 -> เขาเดินออกจากบ้านเพื่อนเศรษฐีของเขาด้วยความสิ้นหวัง
1092.402 -> บัดนี้ข้ามิเหลืออะไรอีกแล้ว เสียทั้งเพื่อนรักเสียทั้งความสำเร็จที่ทำมา
1099.564 -> ระหว่างทางนั้นเขาได้เดินผ่านขอทานผู้หนึ่ง
1103.309 -> ขอทานได้เอ่ยมาทางเขาว่า
1105.746 -> ท่านเศรษฐี โปรดเมตตาช่วยทำทานคนยากคนจนด้วยเถิด
1110.18 -> เมื่อเศรษฐีเหลือบไปมองก็จำได้ว่า
1113.127 -> ขอทานคนนั้นคือลุงคนที่เขาเคยเจอ เมื่อหลายปีก่อน
1117.02 -> เมื่อครั้งที่เขายังเป็นคนเร่ร่อนรองานที่ท้ายเมืองนั่นเอง
1122.001 -> เขาจึงได้ถามขึ้นว่า
1124.001 -> ท่านลุง เหตุไฉนเดี๋ยวนี้ท่านจึงมาเป็นขอทานเช่นนี้เล่า
1127.822 -> เดี๋ยวนี้ข้าแก่ขึ้นมากแล้ว จนมิมีใครเขาจ้างข้าอีกแล้ว
1131.564 -> มีหนทางเดียวที่จะอยู่รอด ก็คือการเป็นขอทาน
1135.382 -> เฮ้อ ข้าเองก็อาจต้องเป็นอย่างท่านในมิช้า
1138.074 -> หากมิสามารถแก้วิกฤตในครั้งนี้ไปได้
1140.945 -> เศรษฐีได้ให้เงินขอทาน แล้วก็เดินจากไป
1144.511 -> เขาเดินไปก็ครุ่นคิดไปตลอดทาง จนไปถึงท่าเรือก็นั่งลงแล้วครุ่นคิดต่อ
1151.418 -> เขานั่งครุ่นคิดอยู่นานจนตกเย็นก็คิดยังไม่ออก
1155.034 -> จนเริ่มถอดใจยอมรับความพ่ายแพ้
1158.472 -> ครั้งนี้เราคงต้องกลับไปเป็นยาจกอีกครั้งเหมือนเช่นลุงขอทานคนนั้นอย่างแน่นอน
1164 -> ขณะนั้นก็มีนักพรตผู้หนึ่งนั่งเรือมาเทียบท่าแห่งนั้นพอดี
1168.547 -> นักพรตผู้นั้นคือเฉินกุ้ยเซียงนั่นเอง
1171.783 -> เศรษฐีเคยเห็นชาวบ้านมักจะมาขอคำชี้แนะจากนักพรตผู้นี้อยู่เป็นประจำ
1177.236 -> จึงได้ลองเอ่ยถามไปว่า
1179.491 -> ท่านนักพรต หนทางแห่งความสำเร็จนั้น เป็นอย่างไรกันแน่
1183.236 -> ท่านนักพรต หนทางแห่งความสำเร็จนั้น เป็นอย่างไรกันแน่
1186.401 -> แต่บางคนแสนยากเย็น แม้อายุมากแล้วก็ยังมิสำเร็จ
1190.365 -> เริ่มพร้อมกันก็สำเร็จมิพร้อมกัน
1193.273 -> ท่านเศรษฐีถามเช่นนี้
1195.637 -> แสดงว่าท่านกำลังมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอยู่อย่างนั้นหรือ
1200.763 -> เศรษฐีได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาให้เฉินกุ้ยเซียงฟัง
1204.766 -> เมื่อเฉินกุ้ยเซียงได้ฟังแล้วจึงได้เอ่ยตอบกลับไปว่า
1208.654 -> อันความสำเร็จนั่น
1210.654 -> มิได้มาเพราะเราปรารถนา
1213.346 -> มิได้มาเมื่อถึงเวลา
1216.001 -> แต่มาเมื่อเราคู่ควร คนเราจึงสำเร็จมิเท่ากัน
1218.471 -> คนเราจึงสำเร็จมิเท่ากัน
1221.637 -> แล้วคนที่เคยคู่ควร แต่พลั้งพลาด จะสามารถพลิกกลับมาสำเร็จอีกครั้งได้หรือไม่
1226.872 -> ผู้ที่เคยประสบความสำเร็จมาแล้ว
1229.819 -> แม้จะล้มเหลว แต่ความเยี่ยมยุทธ์ยังมิได้ไปไหน
1233.564 -> ข้าเคยเห็นคนที่ร่ำรวยมาก่อนแม้กลับไปตกยาก
1238.001 -> ก็สามารถพลิกกลับมาร่ำรวยอีกครั้งได้ในเวลาอันสั้น มาหลายต่อหลายคนแล้ว
1244.329 -> แต่ข้าคงมิเก่งอย่างคนเหล่านั้นหรอก ข้าแค่คนบ้านนอกบ้านนา ที่มิรู้หนังสือด้วยซ้ำ
1250.001 -> ท่านต้องเชื่อมั่นและศรัทธาในตนเอง
1253.239 -> เชื่อมั่นและศรัทธาแล้วจะทำให้สำเร็จได้อย่างนั้นหรือ
1256.508 -> ก็มิถึงกับเป็นเช่นนั้น
1258.617 -> แต่เพราะเชื่อมั่นว่าทำได้ เราจึงไขว่คว้า
1262.438 -> หากขาดความเชื่อมั่น แค่เอื้อมมือก็มิกล้าแล้ว
1268.001 -> ท่านในวันนี้ กับท่านในอดีตนั้นต่างกัน วันนี้ท่านมีวรยุทธ์แล้ว
1273.783 -> เมื่อพูดจบ เฉินกุ้ยเซียงก็เดินจากไป
1276.581 -> เศรษฐีเมื่อได้ฟังคำชี้แนะจากเฉินกุ้ยเซียงก็เริ่มคิดตาม
1281.455 -> ต้องศรัทธา ต้องเชื่อมั่นว่าทำได้อย่างนั้นหรือ
1284.474 -> อืม รู้สึกว่ามีกำลังใจขึ้นมาเลย
1287.129 -> เหมือนเห็นความสำเร็จรออยู่แค่เอื้อม กว่าจะมั่งมีมาได้ขนาดนี้
1290.402 -> เราก็ผ่านบทเรียนมามากมาย ต้องมีสักเรื่องที่ช่วยได้สิน่า
1295.057 -> อืม สถานการณ์เปลี่ยนได้ หากรู้จักเจรจา
1303.501 -> เมื่อคิดได้ดังนั้น วันต่อมา
1305.743 -> เศรษฐีจึงได้เดินเข้าไปสำนักการเงินอีกครั้ง
1309.09 -> มีอะไรอย่างนั้นหรือท่านเศรษฐี
1311.273 -> ได้โปรดรับฟังข้าพูดสักประเดี๋ยวเถิด
1314 -> เชิญท่านว่ามา
1315.49 -> ลองคิดดูนะว่า หากข้าล้มละลายท่านก็จะมิได้เงินคืน
1319.486 -> ท่านก็เสีย ข้าก็เสีย แล้วมันจะมีประโยชน์อันใด
1322.797 -> แต่หากท่านให้โอกาสข้าอีกสักครั้ง ข้ารับรองว่าท่านจะได้เงินของท่านคืนทุกตำลึงอย่างแน่นอน
1328.875 -> ข้ามีแผนการณ์ตระเตรียมไว้อย่างละเอียดแล้ว
1331.673 -> และแล้วเศรษฐีก็ได้เล่าแผนการณ์กอบกู้กิจการของเขาให้สำนักการเงินฟัง
1338.001 -> อืม แล้วท่านต้องการให้พวกข้าช่วยเหลืออย่างไร
1341.6 -> ข้าขอพักชำระทั้งต้นทั้งดอกสัก 4 เดือน
1344.073 -> และขอกู้เงินเพิ่มอีกสักก้อนเพื่อเป็นทุนในการดำเนินการ
1348.001 -> เงินเก่าก็มิจ่าย แล้วยังจะขอกู้ใหม่อีกอย่างนั้นหรือ
1351.382 -> มิได้อย่างนั้นหรือ
1352.799 -> ตกลง อนุมัติตามนั้น
1354.18 -> วันนี้ดูท่านมีความเชื่อมั่นในตนเองอย่างมาก
1356.835 -> เมื่อท่านเชื่อมั่น พวกข้าก็เชื่อมั่น
1359.09 -> แต่ท่านต้องมารายงานผลการดำเนินการ ให้พวกข้าทราบทุกเดือน ตกลงมั้ย
1364.001 -> อะไรก็ได้ทั้งนั้น ขอบคุณพวกท่านมาก
1366.766 -> และแล้วเมื่อได้เงินทุนมาเพิ่ม เศรษฐีจึงสามารถกอบกู้กิจการของเขาได้สำเร็จ
1379.346 -> และมีเงินไปจ่ายหนี้ที่เคยติดค้างไว้จนครบถ้วน
1383.166 -> หลังจากผ่านวิกฤตครั้งใหญ่มาได้
1386.001 -> ก็ทำให้เศรษฐีรู้สึกเชื่อมั่นในตนเองมากยิ่งขึ้น
1389.709 -> เฮ้อ ในที่สุดเราก็ทำได้ เราคู่ควรกับความสำเร็จแล้ว
1398.001 -> ธุรกิจของเศรษฐีเป็นไปได้ด้วยดี เขาจึงคิดขยายสาขาไปยังต่างเมือง
1404.001 -> ศักยภาพของเรายังสามารถขยายสาขาได้อีกเยอะ
1411.334 -> วันหนึ่งขณะที่เศรษฐีกำลังเดินทางไปเปิดกิจการที่ต่างเมืองโดยทางเรือ
1418.001 -> ขณะเดินทางก็เกิดมีพายุฝนพัดกระหน่ำลงมาอย่างหนัก
1422.001 -> ทำให้เรือที่เศรษฐีนั่งมาถูกน้ำซัดจนพลิกคว่ำ
1426.509 -> เศรษฐีถูกกระแสน้ำพัดพาไปไกลและหมดสติไป
1431.091 -> เคราะห์ดีที่มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งมาพบเข้า
1434.001 -> จึงได้เข้าไปช่วยเหลือและนำตัวเศรษฐีกลับมาพักฟื้นที่บ้านของเขา
1440.547 -> เมื่อเศรษฐีฟื้นขึ้นมา ก็ได้เอ่ยกับเด็กหนุ่มผู้ช่วยชีวิตเขาไว้ว่า
1446.001 -> เจ้าหนุ่ม เจ้าเป็นคนช่วยชีวิตข้าไว้อย่างนั้นหรือ
1448.984 -> ใช่แล้วครับ
1450.147 -> ข้าเห็นท่านนอนสลบอยู่ริมฝั่งแม่น้ำตอนที่ข้าไปเก็บฟืน
1453.822 -> ขอบใจเจ้ามากนะ
1454.797 -> เจ้าช่างเป็นคนหนุ่มที่มีจิตใจดี
1457.234 -> อูย ข้ารู้สึเจ็บขามากเลย
1459.744 -> สงสัยท่านคงจะได้รับบาดเจ็บตอนเกิดอุบัติเหตุ
1462.873 -> แต่มิเป็นไร ท่านพักฟื้นอยู่ที่บ้านของข้าไปก่อนก็ได้
1466.001 -> มิต้องเป็นห่วง ข้าได้แจ้งเรื่องของท่านให้ผู้ใหญ่บ้านทราบแล้ว
1470 -> อีกสักสองสามวันคงมีรถม้าจากในเมืองมารับตัวท่านกลับไป
1474.001 -> อืม เช่นนั้นก็ขอบใจเจ้าอีกครั้ง
1476.943 -> เศรษฐีได้มองไปรอบๆบ้านของเด็กหนุ่ม แล้วก็พูดกับเด็กหนุ่มคนนั้นว่า
1482.656 -> ดูจากสภาพบ้านของเจ้าแล้ว
1484.656 -> ท่าทางฐานะของเจ้าคงจะขัดสนอยู่มิน้อย
1488.001 -> จะว่าไปก็เหมือนกับข้าตอนสมัยหนุ่มๆเลย
1490.729 -> เจ้ามิคิดจะไปเผชิญโชคชะตา สร้างเนื้อสร้างตัวในเมืองบ้างหรือ
1495.065 -> ข้ามิเคยคิดเช่นนั้นเลยครับ
1496.81 -> เจ้ามิอยากมีเงินทอง มีฐานะที่มั่งคั่งร่ำรวย มีชีวิตที่สุขสบายบ้างหรือ
1502.183 -> ที่ข้าเป็นอยู่ ข้าว่าก็สุขสบายดีอยู่แล้ว
1506.365 -> แม้จะขัดสนอยู่บ้าง แต่ข้าก็มีที่ทำกิน มีบ้านที่อบอุ่น
1509.057 -> แม้การกินอยู่จะมิอุดมสมบูรณ์ แต่ก็มิถึงกับต้องอดอยาก
1512.659 -> แค่นี้ข้าก็รู้สึกมีความสุขมากแล้วแหล่ะครับ
1515.637 -> เออ ที่จริงชีวิตอย่างเจ้านี่ก็มีความสุขไปอีกแบบนะ
1524.727 -> วันต่อมาก็มีรถม้าจากทางบ้านของเศรษฐีมารับตัวเศรษฐี
1530.001 -> ก่อนที่จะจากไปเศรษฐีได้เอ่ยกับเด็กหนุ่มผู้ใจดีว่า
1534.217 -> ที่ผ่านมาข้าซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้ามาก ข้ามิเคยได้รับน้ำใจดีๆเช่นนี้มานานมากแล้ว
1540.001 -> ข้ามีบางอย่างจะให้แก่เจ้า
1542.001 -> ในถุงนี่มีเงินอยู่จำนวนหนึ่ง
1544.001 -> แม้จะมิมากมาย แต่ก็มากพอที่จะให้เจ้ามีกินมีใช้ไปตลอดทั้งชีวิต
1549.242 -> แต่ที่ข้าช่วยเหลือท่านมิได้หวังสิ่งตอบแทนใดๆ
1552.438 -> เรื่องนั้นข้ารู้ดี เพียงแต่ข้าอยากตอบแทนเจ้าบ้าง แต่ก็มีข้อแม้อยู่ข้อเรื่องหนึ่ง
1557.746 -> ข้อแม้อะไรหรือครับ
1559.345 -> เจ้าต้องสัญญาว่า จะมิเปลี่ยนแปลงการใช้ชีวิต
1562.292 -> กินใช้อย่างไร ก็ให้เป็นเช่นนั้น และอย่าเข้าไปใช้ชีวิตในเมืองเป็นอันขาด
1566.914 -> หากเจ้ารับปากข้า ข้าก็จะมอบเงินถุงนี้ให้แก่เจ้า
1570.875 -> มิมีปัญหาเลยครับ ข้าพอใจในความเป็นอยู่ของข้า มิเคยคิดที่จะเปลี่ยนแปลงไปอยู่แล้ว
1576.584 -> เช่นนั้นข้าก็วางใจ นี่น้ำใจจากข้า รับไว้เถิด
1580 -> เด็กหนุ่มรับถุงเงินจากเศรษฐีมาด้วยความดีใจ
1585.203 -> เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเศรษฐีก็ลาจากเพื่อไปดำเนินธุรกิจของเขาต่อไป
1594.693 -> เศรษฐีไปดูแลกิจการที่ต่างเมือง
1598.547 -> จน 1 ปีผ่านไปก็ได้กลับมาที่เมืองๆเดิมอีกครั้ง
1606.727 -> เฮ้อ จากมานานคิดถึงจังเลย ได้เห็นบ้านเมืองที่นี่แล้วนึกถึงตอนที่กำลังสร้างเนื้อสร้างตัวเสียจริง
1613.059 -> ขอเดินชมเมืองให้หายคิดถึงเสียหน่อย ดูสิว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
1620.727 -> เศรษฐีเดินไปจนถึงท้ายเมืองที่เป็นสถานที่ที่คนเร่ร่อนมานั่งรอให้มีคนมาจ้างงาน
1627.334 -> ก็เหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งท่าทางมอซอนั่งรองานอยู่ที่นั่น
1632.001 -> เศรษฐีจำได้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้น คือคนที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้เมื่อครั้งอดีตนั่นเอง
1638.62 -> เขาจึงเดินเข้าไปไต่ถามว่า
1641.528 -> เจ้าหนุ่ม ข้าจำเจ้าได้ เจ้าคือคนที่ช่วยชีวิตข้าไว้เมื่อหนก่อนใช่หรือไม่
1646.654 -> ใช่แล้วครับ ท่านเศรษฐี ข้าดีใจที่ท่านยังจำข้าได้
1650.402 -> เหตุไฉนเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได
1652.402 -> เจ้าน่าจะมีชีวิตที่สุขสบายอยู่ที่่บ้านนอกมิใช่หรือ
1656.001 -> ข้าต้องขอโทษท่านด้วย ที่ทำอย่างทีรับปากท่านไว้มิได้
1660.001 -> หลังจากที่ข้าได้รับเงินจากท่าน ข้าซึ่งมิเคยมีเงินมากขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต
1664.695 -> ก็เลยรู้สึกว่าอยากลองกินของที่ยังมิเคยกิน มีของใช้ที่ยังมิเคยมีบ้างสักครั้งในชีวิต
1670.729 -> เลยตัดสินใจเข้ามาในเมือง
1672.474 -> คิดว่าเงินที่ท่านมอบให้ ใช้อย่างไรก็คงมิหมด
1675.528 -> แต่ที่ไหนได้ใช้มินานเงินก็หมด
1678.001 -> แถมยังติดหนี้สินเขาอีกข้าจึงต้องมาเร่ร่อนหางานทำเช่นนี้
1682.472 -> แล้วเจ้ามิคิดจะกลับบ้านไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมแล้วอย่างนั้นหรือ
1686.001 -> ยังหรอกครับ ข้าว่าจะลองแสวงโชคชะตาเหมือนอย่างท่านดูบ้าง
1690.001 -> บางทีข้าอาจจะประสบความสำเร็จเหมือนอย่างท่านก็เป็นได้
1694.329 -> ขณะนั้นก็มีเสียงคนจัดหางานตะโกนขึ้นมาว่า
1698.69 -> งานเก็บขยะ รับ 10 คน ใครอยากได้งานรีบมา
1702.256 -> ข้าทำครับ
1703.819 -> เดี๋ยวข้าต้องไปก่อนนะท่านเศรษฐี
1706.001 -> เศรษฐีจ้องมองเด็กหนุ่มเดินจากไปอย่างสะท้อนใจ
1710.365 -> เป็นเพราะข้าหยิบยื่นเงินให้เจ้าในครั้งนั้นแท้ๆเชียว
1713.749 -> จึงทำให้จากคนที่มีชีวิตเรียบง่าย
1716.001 -> ต้องกลายมาเป็นคนปากกัดตีนถีบ ต้องดิ้นรนกระเสือกกระสนเช่นนี้
1720.001 -> ในใจเศรษฐีก็อยากจะหยิบยื่นเงินให้เด็กหนุ่มอีกสักก่อนหนึ่ง
1725.057 -> เพื่อให้เขากลับไปเริ่มต้นใหม่
1727.057 -> ในวิถีชีวิตแบบเดิมแบบที่เขาเป็น
1730.001 -> แต่เศรษฐีก็คิดขึ้นมาได้ว่า
1732.656 -> หากข้าหยิบยื่นเงินให้เจ้าอีกครั้ง ก็คงมิแคล้วจะวนกลับไปซ้ำเดิม
1737.096 -> หรืออาจจะเป็นการซ้ำเติมเจ้าให้ตกต่ำลงไปอีก
1740.001 -> เช่นนี้เองที่ท่านนักพรตเคยกล่าวไว้ว่า
1742.911 -> ความสำเร็จนั้นจะมาเมื่อเราคู่ควร หากยังมิคู่ควร แม้ได้มา ก็มิอาจรักษาเอาไว้ได้
1751.746 -> ดุจดั่งสายลมแห่งปัญญาได้พัดผ่านเข้ามา
1765.455 -> กว่าที่ข้าจะประสบความสำเร็จ มั่งมีอย่างในวันนี้ ก็ต้องผ่านบทเรียนบททดสอบมามากมา
1771.169 -> หล่อหลอมจนคู่ควรกับความสำเร็จ
1775.343 -> เศรษฐีได้ออกเดินต่อไป ก็ได้พบกับเพื่อนเศรษฐีของเขาโดยบังเอิญ
1780.001 -> เพื่อนของเขาเมื่อได้เห็น ก็ได้เดินเข้ามาทักทาย
1784 -> เป็นอย่างไรบ้างเพื่อน มิได้เจอกันเสียนาน ข้าได้ข่าวว่า
1788.001 -> กิจการของเจ้าบัดนี้เจริญรุ่งเรือง จนขยายสาขาไปหลายเมืองแล้ว
1792.001 -> ข้ายินดีด้วยนะ
1794.001 -> แต่เศรษฐีเมื่อได้ยินเพื่อนพูดเช่นนั่น กลับแสดงท่าทีที่เมินเฉย
1798.234 -> และพูดตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า
1802.001 -> อย่างนั้นหรือ ขอบใจนะที่ยังจำข้าคนนี้ได้
1805.457 -> แล้วเศรษฐีก็เดินจากเพื่อนของเขาไปอย่างไม่สนใจใยด
1810.001 -> เศรษฐีเดินไปสักพักก็ได้พบกับพวกสำนักการเงิน
1814.001 -> ที่เคยให้โอกาสเขาได้กอบกู้กิจการได้สำเร็จ
1818.001 -> จึงเดินเข้าไปหา
1820.001 -> อ้าว เป็นอย่างไรบ้างท่านเศรษฐี ได้ข่าวว่ากิจการของท่านเดี๋ยวนี้รุ่งเรืองมากเลย
1825.887 -> ใช่แล้ว ข้ายังนึกขอบคุณพวกท่านอยู่จนทุกวันนี้ หากมิใช่เพราะพวกท่านยอมช่วยเหลือข้าในวันนั้น
1831.673 -> ข้าก็คงมิอาจลุกขึ้นมาเดินได้ใหม่อย่างในวันนี้
1834.984 -> จริงๆแล้วท่านมิต้องขอบคุณพวกข้าหรอก หากจะขอบคุณท่านควรจะขอบคุณเพื่อนของท่านมากกว่า
1841.091 -> เพราะคราวก่อนนั้น เป็นเพราะเพื่อนของท่านมาบอกกับพวกข้าว่า มิว่าท่านจะกู้เท่าไหร่ เขาจะค้ำประกันเงินกู้ให้แก่ท่านทั้งหมด
1848.771 -> พวกข้าก็เลยยอมปล่อยกู้ให้แก่ท่าน
1851.564 -> เมื่อเศรษฐีได้ฟังดังนั้น ก็รู้สึกสะท้อนใจเป็นอย่างมาก
1856.001 -> เขาถึงกับน้ำตาซึมด้วยความรู้สึกผิดในจิตใจ
1861.673 -> ที่แท้ข้าเข้าใจผิดมาตลอดเลยหรือนี่ เอาแต่คิดคับแค้นคนที่คอยช่วยเหลือข้ามาตลอด
1867.642 -> ทั้งๆที่จะว่าไปแล้วเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น ก็เป็นเรื่องที่ข้าเป็นคนก่อขึ้นเองแท้ๆ
1873.734 -> เมื่อคิดได้ดังนั้น เศรษฐีจึงรีบเดินทางไปยังบ้านของเพื่อนเศรษฐีของเขาทันที
1880.001 -> เพื่อนของเศรษฐีเมื่อเห็นเศรษฐีมาหาถึงบ้าน ก็ได้ออกมาต้อนรับด้วยความมีไมตรี
1886.727 -> ข้าดีใจที่เจ้าก็ยังจำข้าได้อยู่
1889.2 -> ข้าต้องขอโทษด้วยที่ข้าโง่เขลา ทั้งที่แท้จริงแล้วเจ้าคอยช่วยเหลือข้ามานับครั้งมิถ้วน
1895.023 -> แต่ข้ามิเคยจดจำ กลับจดจำแต่ครั้งที่เจ้ามิช่วย
1898.001 -> จนถึงขนาดตัดขาดความเป็นเพื่อนกับเจ้า ยกโทษให้เพื่อนที่โง่เขลาคนนี้ด้วยเถิด
1903.242 -> ใยเจ้าต้องพูดเรื่องขี้ผงเช่นนั้นด้วย ข้ามิเคยถือสาใส่ใจเรื่องเหล่านั้นเลย
1908.001 -> บัดนี้ข้าเข้าใจแล้วว่า
1910.001 -> เจ้าคอยช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด
1912.001 -> แต่วิธีการช่วยเหลือของเจ้านั้น
1914.001 -> มิใช่การหยิบยื่นความสำเร็จให้
1916.001 -> แต่เป็นการให้โอกาส เพื่อให้ข้าพัฒนาตน
1918.292 -> จนคู่ควรกับความสำเร็จได้ด้วยตนเองนั่นเอง
1921.991 -> อืม ข้าก็ดีใจที่เจ้าคิดได้เช่นนั้น
1924.772 ->
1925.272 ->
1925.772 -> ปัญญายุทธ์จากเรื่องนี้
ความสำเร็จหรือสิ่งที่เราปรารถนานั้น เราจะได้มาก็เมื่อเราคู่ควร เมื่อเรามีคุณค่าเพียงพอ ทัดเทียมกับสิ่งที่หมาย หากยังไม่คู่ควรแล้ว แม้จะได้มา ก็คงไม่อาจจะรักษาเอาไว้ได้นานดังนั้นหากปรารถนาสิ่งใด เราก็ต้องพัฒนาตนเองให้คู่ควรกับสิ่งที่หมายนั้น นั่นคือหนทางสู่ความสำเร็จที่ยั่งยืน
1939.114 -> เพราะชีวิตคนเรานั้น ไม่ได้อยู่ในสภาวะที่หยุดนิ่ง ต้องเผชิญกับเรื่องที่ไม่คาดคิด หรือความพลั้งพลาดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คำว่าชนะ จึงไม่ใช่การชนะเพียงยกเดียว แต่คือการชนะให้ได้ทุกครั้งที่เกิดวิกฤต
1956.644 -> ดังนั้นหากปรารถนาสิ่งใด เราก็ต้องพัฒนาตนเองให้คู่ควรกับสิ่งที่หมายนั้น นั่นคือหนทางสู่ความสำเร็จที่ยั่งยืน
1986 -> ย้อนกลับไปเมื่อตอนต้นเรื่อง
1988.888 -> งานเก็บขยะรับ 2 คน
1990.754 -> ข้าทำ ข้าทำ
1992.762 -> พวกเจ้าช่วยกันขนกองขยะนี่ใส่รถเข็นไปทิ้งที่นอกเมืองนะ
1997.257 -> ได้ครับ
1998.188 -> และแล้วชายหนุ่มทั้งสอง ก็พากันขนขยะใส่รถเข็นอย่างขมักเขม่น
2003.657 -> เมื่อชายหนุ่มคนที่สอง ขนของจนเต็มรถแล้ว จึงขอตัวออกไปก่อน
2008.679 -> ข้าขนของจนเต็มรถแล้ว ข้าออกไปทิ้งก่อนนะ
2011.97 -> อืม เดี๋ยวข้าขนจนเต็มรถของข้าแล้วจะตามไป
2015.714 -> เมื่อชายหนุ่มคนแรกขนขยะจนเต็มรถแล้ว ก็ได้เข็นรถตามออกไป
2024.632 -> แต่รถเข็นของเขานั้นล้อชำรุด และเสียศูนย์ ทำให้โคลงเคลงไปตลอดทาง
2030.312 -> บังเอิญระหว่างทางได้ไปเจอกับรถม้าคันหนึ่งกำลังวิ่งสวนมา
2035.034 -> ด้วยความที่รถเข็นของชายหนุ่มศูนย์ถ่วงไม่ดี ยากแก่การควบคุม จึงเซออกนอกเส้นทาง จนไปชนกับรถม้าเข้าอย่างจัง
2048.72 -> เฮ้ย เข็นรถยังไง มิดูตาม้าตาเรือเลยเจ้าเนี้ยะ
2052.743 -> ข้าขอโทษด้วย พอดีข้าบรรทุกมาเยอะ และล้อมิค่อยดี จึงควบคุมรถมิได้
2057.81 -> ดีนะรถข้ามิเป็นอะไรมาก
2059.83 -> บังเอิญวันนั้น นักพรตเฉินกุ้ยเซียงได้นั่งมากับรถม้าด้วย ชายหนุ่มเมื่อเห็น จึงได้เข้าไปกล่าวขอโทษ
2067.897 -> ท่านนักพรต ข้าน้อยต้องขอโทษด้วย ข้าทำท่านบาดเจ็บอันใดหรือเปล่า
2072.134 -> ข้ามิเป็นไร ฟังจากสำเนียงการพูดจา เจ้าเป็นคนจากเมืองอื่นรึ
2077.601 -> ใช่ครับ
2078.946 -> ข้าตั้งใจจากบ้านมาเพื่อแสวงโชค เผื่อได้งานดีๆทำ แต่ก็มิมีที่ไหนยอมรับข้าเข้าทำงานเลย
2085.488 -> พอเห็นว่าข้าเป็นคนต่างเมือง ก็ไล่ตะเพิดออกมาแล้ว
2089.125 -> ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา
2092.565 -> ขณะนั้นรถม้าก็กำลังจะเคลื่อนตัวจากไป ก่อนที่รถม้าจะออกไปนั้น
2098.067 -> เฉินกุ้ยเซียงก็ได้เอ่ยกับชายหนุ่มความเมตตาว่า
2101.646 -> พ่อหนุ่ม กฎเกณฑ์ธุรกิจนั้น มิเคยตายตัวหรอก ทุกการตกลง มีกรณีพิเศษเสมอ มีเงื่อนไขพิเศษเสมอ สำหรับผู้รู้จักเจรจา
2114.587 -> เมื่อเฉินกุ้ยเซียงพูดจบ รถม้าก็เคลื่อนตัวจากไป
2119.146 -> มีเงื่อนไขพิเศษเสมออย่างนั้นหรือ
2132.801 -> ปัญญายุทธ์
2136.634 -> ฉุดช่วยคน ให้ได้หลุดพ้นความทุกข์เข็ญ
2143.685 -> ปลุกปลอบใจให้ร่มเย็น
2149.272 -> ให้ได้มองเห็นความเป็นจริง
ที่มา https://www.youtube.com/watch?v=aaX3gW50-zw