จอมยุทธ์ : วรยุทธ์ของผู้มิหยุดนิ่ง | ปัญญายุทธ์
จอมยุทธ์ : วรยุทธ์ของผู้มิหยุดนิ่ง | ปัญญายุทธ์
EP.75 มีเด็กชายคนหนึ่ง พ่อและแม่ของเขาได้ตายจากไปด้วยภัยพิบัติทางธรรมชาติ เหลือเพียงแต่เขาตัวคนเดียว ด้วยหมดสิ้นหนทางเขาจึงเดินโซซัดโซเซเข้ามาในเมือง เพื่อหวังให้คนรับไปอยู่และทำงานด้วย เขาเดินไปเคาะประตูบ้านไปเรื่อย เจอใครก็เอ่ยร้องขอความเห็นใจ…
หากเห็นเป็นประโยชน์โปรดช่วยแชร์ เพื่อนำพาสายลมแห่งปัญญาไปทั่วหล้า
----------------------------------------------
สนับสนุนให้กำลังใจทีมงานปัญญายุทธ์ สมัครสมาชิกศิษย์ปัญญายุทธ์
/ @panyayuth
* * เรื่อง ภาพ ดนตรี ขอสงวนลิขสิทธิ์ หากนำไปเล่าต่อ โปรดให้เครดิตเฉินกุ้ยเซียงและปัญญายุทธ์ *
* ปัญญายุทธ์ คือเรื่องที่ประพันธ์โดยผู้สร้างปัญญายุทธ์ แต่ละตอนใช้ความทุ่มเทเป็นอย่างมาก หากพบการนำเนื้อหาไปดัดแปลง โปรดช่วยกันตักเตือนและแจ้งให้เราทราบ ขอคารวะ* *
ติดตามผลงานจากเรา
# YOUTUBE ปัญญายุทธ์
# FACEBOOK ปัญญายุทธ์
Content
6.512 -> กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก
8.512 -> มีเด็กชายคนหนึ่ง พ่อและแม่ของเขาได้ตายจากไปด้วยภัยพิบัติทางธรรมชาติ
14.85 -> เหลือเพียงแต่เขาตัวคนเดียว
16.939 -> ด้วยหมดสิ้นหนทางเขาจึงเดินโซซัดโซเซเข้ามาในเมือง เพื่อหวังให้คนรับไปอยู่และทำงานด้วย
24.068 -> เขาเดินไปเคาะประตูบ้านไปเรื่อย เจอใครก็เอ่ยร้องขอความเห็นใจ
29.487 -> ท่านผู้ใจบุญ ข้ามิมีพ่อแม่ โปรดช่วยรับข้าไปอยู่ทำงานด้วยเถิด
35.631 -> ข้าขอแค่มีข้าวกิน มีที่ซุกหัวนอนก็พอ ข้าจะขยันขันแข็งทำงานตอบแทน
43.001 -> แต่ก็ไม่มีใครที่จะใส่ใจเด็กชายคนผู้นั้นเลย
46.381 -> เด็กขนาดนี้ หนีออกมาจากบ้านหรือเปล่าก็ไม่รู้
50.377 -> ใช่ๆ หรือไม่ก็เป็นเด็กมีปัญหา เอาไปเลี้ยงเดี๋ยวก็เพิ่มปัญหาเปล่าๆ
58.05 -> เด็กชายหมดแรงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความอ่อนหล้า
63.685 -> มีขอทานคนหนึ่งที่นั่งขอทานอยู่แถวนั้น
67.261 -> ได้เฝ้าดูการกระทำของเด็กชายมาโดยตลอด
70.301 -> เมื่อเห็นเช่นนั้น เขาจึงได้เอ่ยตะโกนขึ้นมาว่า
73.841 -> เจ้าหนู มิมีใครเขาอยากจะเอาเจ้าไปอยู่ด้วยหรอก เด็กอย่างเจ้า วัยกำลังโต
79.254 -> กินข้าวก็พอๆกับผู้ใหญ่ แต่กลับทำงานได้น้อยกว่า ใครเขาจะอยากเอาไปเป็นภาระ
84.853 -> เช่นนั้นข้าจะทำอย่างไรดี ข้าหิวข้าวเหลือเกิน ข้ามิได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว
92.005 -> มันจะไปยากอะไร เจ้าก็มาเป็นขอทานเหมือนกับข้าสิ มิเท่แต่ก็มีกิน ข้ามิเห็นจะเดือดร้อนอันใดเลย
114.132 -> จอมยุทธ์
121.97 -> ตั้งแต่นั้นมาเด็กชายก็ได้หาเลี้ยงตนด้วยการเป็นขอทาน
127.696 -> หาขอเศษเงิน เศษอาหาร ที่คนกินเหลือเพื่อประทังชีวิตไปวันๆ
133.505 -> ขอทานได้สอนให้เด็กชายเลี้ยงชีพในวิถีแบบขอทาน
141.734 -> จำไว้นะ ต้องรู้จักทำตัวให้น่าสงสาร ให้น่าเห็นใจเข้าไว้ แล้วเจ้าจะสุขสบาย เข้าใจไหม
149.031 -> เข้าใจครับ
152.389 -> จำเอาไว้นะ คำว่าอายมิใช่คำว่าตาย อายมิเคยทำให้ใครตาย ดังนั้นมิต้องกลัวอาย
159.203 -> คำว่าอายมิมีในพจนานุกรมของขอทาน ใครจะดูถูกดูแคลนก็เรื่องของเขา
165.184 -> เข้าใจครับ
172.548 -> ทุกที่ทุกหนแห่งในเมืองก็คือบ้านของเรา อยากจะกินจะนอนตรงไหนก็ทำได้
178.726 -> เห็นมั้ยล่ะว่าเป็นขอทานเนี้ยะดีจะตาย
181.672 -> อืม จริงๆด้วยครับ
194.658 -> วันหนึ่งเด็กน้อยได้เอ่ยถามลุงขอทานของเขาว่า
199.122 -> ท่านลุง เหตุใดท่านมิไปหาทำงานเหมือนคนอื่นละครับ
204.169 -> เป็นขอทานก็ดีอยู่แล้ว จะไปหางานทำให้มันเหนื่อยทำไม
208.304 -> ถึงมันจะเหนื่อยแต่ก็ทำให้เราร่ำรวยมิใช่เหรอครับ
212.211 -> ร่ำรวยแล้วมันดียังไง
214.205 -> ก็จะได้สุขสบาย นั่งกิน นอนกินอย่างไรล่ะครับ
217.87 -> ตอนนี้ข้าก็สุขสบาย นั่งกิน นอนกินอยู่แล้วมิใช่หรือ จะให้ดิ้นรนไปอีกทำไม
223.906 -> ที่ท่านว่ามันก็ถูก แต่การอยู่เฉยๆมิได้ทำอะไรเลย มันจะมิน่าเบื่อหรอกหรือ
230.409 -> เจ้าเนี่ยะชอบคิดฟุ้งซ่านมิเข้าเรื่อง เบื่อก็ไปหาวิ่งเล่นเดินเล่นซิ ไม่เห็นจะต้องทำงานเลย
239.501 -> เอาหล่ะไปกินข้าวได้แล้ว เห็นไหม อะไรๆที่คนรวยได้กิน เราก็ได้กินเหมือนกัน
245.512 -> เพียงแต่เป็นของเหลือของเขาเท่านั้นเอง ฮ่าๆๆ
256.555 -> เด็กชายสังเกตเห็นว่าท่าเทียบรถลากขนของที่อยู่ใกล้ๆกับที่พวกเขามักมานั่งขอทาน
263.374 -> มีคนขนข้าวของขึ้นลงรถอยู่ตลอดเวลา ด้วยความเบื่อที่จะอยู่เฉยๆ
268.403 -> เด็กชายจึงมักเข้าไปขอช่วยขนของอยู่เสมอ แม้ว่าจะไม่ได้รับผลตอบแทนอันใดเลยก็ตาม
275.157 -> ลุงรถลาก ให้ข้าช่วยท่านขนของนะ
278.429 -> อ้าวทำไมล่ะ ข้ามิได้มีค่าจ้างให้เจ้าหรอกนะ
281.156 -> มิเป็นไรหรอกครับ ข้านั่งขอทานทุกวันมันเบื่อๆ อยากหาอะไรทำยืดเส้นยืดสายบ้าง
287.531 -> เออ เช่นนั้นก็ขอบใจ เจ้าช่างมีน้ำใจเสียจริงๆเลย
291.648 -> ซึ่งเป็นเช่นนั้นเรื่อยมา
298.214 -> จนอยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่เด็กชายกำลังนั่งขอทานกับลุงขอทานของเขาตามปกติอยู่นั้น
305.09 -> เขาก็ได้สังเกตเห็นนักพรตผู้หนึ่งกำลังขนของขึ้นรถลาก นักพรตผู้นั้นคือเฉินกุ้ยเซียงนั่นเอง
312.171 -> เด็กชายจึงได้เข้าไปอาสาขนของช่วยเหมือนเช่นเคย
316.261 -> ท่านนักพรตให้ข้าช่วยท่านขนของนะครับ
319.782 -> อืม เจ้าเป็นเด็กที่มีน้ำใจดีจริงๆเลย
323.728 -> เมื่อขนของเสร็จ เฉินกุ้ยเซียงก็ได้เอ่ยถามเด็กชายด้วยความเอ็นดูว่า
328.762 -> เด็กน้อยเอ๋ย ดูท่าทางเจ้าขยันขันแข็ง เหตุใดจึงมาเป็นขอทานเช่นนี้ได้เล่า
335.594 -> ข้าเป็นเด็กกำพร้า ท่านพ่อกับท่านแม่ตายจากไป
339.77 -> เคราะห์ดีที่ท่านลุงขอทานยอมให้ข้ามาอยู่ด้วย ข้าจึงได้เป็นขอทานเหมือนกับท่านลุงครับ
346.465 -> เช่นนั้น เมื่อเจ้าเติบโตขึ้นเจ้าคิดอยากจะเป็นอะไรอย่างนั้นหรือ
352.613 -> อะเออ ข้าก็คงจะเป็นขอทานเช่นนี้ต่อไปแหละครับ
357.43 -> ท่านลุงบอกข้าว่าเป็นขอทานนี่สบายที่สุดแล้ว มิต้องทำงานให้เหนื่อย
362.93 -> แต่ก็ยังมีอยู่มีกิน อยากจะนอนตรงไหนก็ได้
367.092 -> ด้วยความสงสัยในจิตใจ เด็กชายจึงได้ถามเฉินกุ้ยเซียงว่า
371.934 -> ท่านนักพรตครับ คนเราจะต้องทำงานหาเงินให้เหน็ดเหนื่อยทำไมกันครับ
377.527 -> ในเมื่อเป็นขอทานมิต้องทำอะไรเลย แต่ก็ได้เงินเหมือนกัน
381.767 -> เด็กน้อยเอ๋ย หาได้เหมือนกันไม่
385.219 -> มิเหมือนกันอย่างไรหรือครับ
387.365 -> ขอเขาได้แค่เงิน แต่หาเองเจ้าจะได้ทั้งเงินและได้วรยุทธ์
393.881 -> อืม ข้าอยากเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ เช่นนั้นข้าว่าโตขึ้นข้าจะหาเงินใช้เอง
400.67 -> เช่นนั้นก็ดีแล้ว
403.004 -> เมื่อพูดจบเฉินกุ้ยเซียงก็เดินจากไป
406.313 -> ก่อนที่จะลับไปเฉินกุ้ยเซียงได้เอ่ยรำพึงรำพันว่า
410.74 -> จอมยุทธ์คือจอมยุทธ์ จอมยุทธ์ย่อมมิหยุดนิ่ง จอมยุทธ์มิอาจเป็นขอทาน
420 -> หลายปีผ่านไป เด็กชายก็ได้เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่ม
424.301 -> เขายังคงเป็นขอทานกับลุงขอทานของเขาเหมือนที่เคยเป็นมา
429.565 -> ด้วยความที่เขาเป็นคนไม่ชอบอยู่เฉย
432.377 -> วันหนึ่งเขาจึงได้เอ่ยปรารภกับลุงขอทานของเขาว่า
437.267 -> ท่านลุง ข้ามิอยากเป็นขอทานอีกต่อไปแล้วแหล่ะ
440.24 -> ข้าว่าข้าจะลองไปทำงานเป็นคนลากรถขนของดูบ้าง
443.722 -> ข้าลองไปสอบถามเขามาแล้วค่าเช่ารถกับค่าท่าเทียบรถก็มิแพง
447.675 -> วันหนึ่งๆหักค่าใช้จ่ายโหล่งโจ่งแล้วก็เหลือวันละเกือบๆ 5-6 ตำลึงแหนะ
452.344 -> แค่ 5-6 ตำลึงเองหรือ มิเห็นว่าจะร่ำรวยกว่าเป็นขอทานสักเท่าไหร่เลย
456.913 -> ดีมิดีหากวันไหนมิมีลูกค้าจะพาลขาดทุนเสียเปล่าๆ
460.914 -> อย่าหาทำเลยข้าว่า เป็นขอทาน แสนสบาย ไร้ความเสี่ยง ดีที่สุดแล้ว
466.129 -> มันก็จริง แต่ข้าอยากหาอะไรใหม่ๆทำดูบ้าง นั่งนอนอยู่เฉยๆแบบนี้ มันสบายก็จริง แต่มันเบื่อๆซ้ำซากอย่างไรมิรู้
473.77 -> เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าแล้วกัน
475.918 -> ตั้งแต่วันนั้นชายหนุ่มก็ได้ทำงานเป็นคนลากรถขนของตามที่ได้ตั้งใจไว้
485.578 -> จนหลายเดือนผ่านไป
488.22 -> วันหนึ่งได้มีหญิงสาวคนหนึ่ง เธอเป็นคนที่มาจากต่างเมือง
493.464 -> ตั้งใจจะมาหาเช่าที่เพื่อเปิดร้านอาหาร
496.663 -> เธอเห็นขอทานนั่งขอทานอยู่ จึงได้เอาเงินมาให้ และได้เอ่ยถามว่า
502.137 -> ขอทาน เจ้ารู้มั้ยว่าในเมืองนี้พอมีห้องว่างให้เช่าขายของบ้างหรือเปล่า
507.935 -> ข้าเดินหามาทั้งวันแล้วยังมิได้สักที่เลย
511.425 -> ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ข้าเป็นแค่ขอทาน
514.511 -> ถึงข้าจะอยู่เมืองๆนี้มาเป็นสิบๆปี แต่วันๆข้าก็นั่งอยู่แต่ตรงนี้มิได้ไปไหนเลย
520.189 -> ชายหนุ่มซึ่งอยู่แถวนั้น เมื่อได้ยินก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า
524.738 -> แต่ข้ารู้นะแม่นาง ข้ารู้ทุกแห่งหนในเมืองนี้อย่างทะลุปรุโปร่งเลยแหละ
529.243 -> เพราะข้าไปๆมาๆส่งของทั่วทั้งเมืองนี้อยู่ทุกวัน
532.507 -> จริงหรือ
533.435 -> ว่าแต่เจ้าจะขายอะไรอย่างนั้นหรือ
535.529 -> ข้าจะหาที่เปิดร้านข้าวห่อสาหร่ายน่ะ
538.477 -> อ๋อ เช่นนั้น ข้าพอจะรู้จักอยู่ที่หนึ่ง ทำเลเหมาะเลย
542.304 -> แถมค่าเช่าก็มิแพงด้วย อยู่ใกล้ๆกับหอพัก ผู้คนพลุกพล่าน ข้าว่าเจ้าเปิดร้านที่นี่ต้องขายดีแน่ๆเลย
547.768 -> อย่างนั้นเจ้าช่วยพาข้าไปหน่อยสิ
550.263 -> ได้สิ เอาหล่ะเจ้ามีของอะไรมามั่ง ข้าจะช่วยขนขึ้นรถให้
557.611 -> และแล้วหญิงสาวก็ได้ห้องเช่าดั่งที่ได้ตั้งใจไว้
561.865 -> ขอบใจเจ้ามากนะ ที่นี่นอกจากจะทำเลดีแล้ว ค่าเช่ายังถูกมากอีกด้วย
567.424 -> หากมิได้เจ้าข้าคงต้องลำบากแย่เลย
570.442 -> ว่าแต่เจ้าเป็นคนลากรถ เหตุใดจึงรู้จักทำเลต่างๆดีนัก
575.142 -> ทั้งยังรู้ด้วยว่าตรงไหนค่าเช่าถูกอีกด้วย
578.398 -> อ๋อ จริงๆแล้วข้าเองก็ไฝ่ฝันว่าวันหนึ่งอยากจะมีกิจการเป็นของตัวเองด้วยเหมือนกัน
583.873 -> เวลาไปส่งของที่ไหน เห็นลู่ทางทำกินดีๆ เห็นทำเลดีๆ ข้าก็ชอบไปสอบถามหาข้อมูลเก็บไว้ก่อนเสมอ
590.569 -> จนเป็นนิสัยของข้าไปเสียแล้วหล่ะ ฮ่าๆๆ
593.591 -> อืม เจ้านี่ช่างแปลกคนจริงๆเลยนะ
597.571 -> และแล้วหญิงสาวก็ได้เปิดร้านขายข้าวห่อสาหร่ายดังที่เธอได้ตั้งใจไว้
606.186 -> หลายวันต่อมา ก็มีชายแปลกหน้าคนหนึ่งมาติดต่อขอซื้อข้าวห่อสาหร่ายจำนวนมาก
612.665 -> เจ้าของร้านอยู่หรือเปล่า
615.478 -> ข้าเอง
616.67 -> ข้าอยากจะขอสั่งข้าวห่อสาหร่ายสัก 1000 ชิ้น เพื่อจะเอาไปจัดเลี้ยง
621.118 -> พรุ่งนี้เช้าข้าจะมาเอา เจ้ารับทำหรือเปล่า
624.708 -> เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้น ก็ดีใจเป็นอันมาก
627.731 -> เธอรีบตอบรับอย่างทันควัน
630.001 -> รับสิจ๊ะ
631.036 -> เช่นนั้นพรุ่งนี้เช้าข้าจะมารับนะ
636.773 -> โอโห ได้ขายตั้ง 1000 ชิ้นแหนะ
639.8 -> ปกติข้าต้องขายเป็นสัปดาห์เลยนะ ถึงได้ขนาดนี้ ต้องรีบไปจ่ายตลาดเสียแล้ว
645.705 -> เย็นวันนั้นหญิงสาวจึงรีบไปจ่ายตลาด
648.725 -> พอดีเธอเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ที่ท่าเทียบรถเหมือนเช่นเคย จึงได้เข้าไปขอความช่วยเหลือว่า
655.662 -> คนลากรถ เย็นนี้เจ้าว่างหรือเปล่า
658.938 -> ข้าอยากจะขอแรงเจ้าไปช่วยข้าทำข้าวห่อสาหร่ายสักหน่อย พอดีมีคนมาสั่งทำจำนวนมาก
665.208 -> ข้าเกรงว่าจะทำมิทัน ข้าจะให้ค่าแรงด้วยนะ
668.755 -> อย่างนั้นหรือ ก็ดีสิ ข้าชอบหาอะไรใหม่ๆทำอยู่แล้ว
672.361 -> เช่นนั้นไปกันเลยมั้ยหล่ะ ข้าว่าจะเลิกงานอยู่พอดี
675.649 -> อืม
680.423 -> คืนนั้นชายหนุ่มและหญิงสาวก็ได้ร่วมกันทำข้าวห่อสาหร่ายช่วยกันจนถึงดึกกว่าจะเสร็จ
686.868 -> เอาหล่ะเสร็จเสียที ข้าวห่อสาหร่ายเนี้ยะทำยากมิใช่เล่นเลยนะ
691.745 -> เจ้ามีพรสวรรค์จริงๆเลยนะ ขนาดเพิ่งหัดทำครั้งแรกก็ห่อสวยมิใช่เล่น
696.852 -> ค่าแรงข้าขอติดค้างไว้ก่อนนะ พอดีข้าเอาเงินไปซื้อของจนหมด
701.624 -> เดี๋ยวพรุ่งนี้ได้เงินมาแล้วข้าจะจ่ายให้นะ
704.764 -> มิต้องลำบากใจไปหรอกแม่นาง แค่ข้าได้มีโอกาสลองทำอะไรใหม่ๆข้าก็ว่าคุ้มค่าแล้วแหละ
710.493 -> เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะแม่นาง
713.262 -> เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะแวะมาหาใหม่
715.835 -> สายวันต่อมา ชายหนุ่มได้มีโอกาสมาส่งสินค้าในละแวกร้านของหญิงสาว
723.729 -> เขาจึงได้แวะเข้ามาหาหญิงสาวอีกครั้ง
726.475 -> เมื่อชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ร้าน เขาก็ได้เห็นหญิงสาว นั่งร้องไห้อยู่หน้าร้านคนเดียว
732.136 -> อื้อ ฮือๆ
734.941 -> เมื่อเห็นเช่นนั้น ชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปไถ่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
739.719 -> อ้าวแม่นางเกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ
742.315 -> เหตุใดเจ้าจึงมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเช่นนี้
745.321 -> ก็ข้าวห่อสาหร่ายที่เราอุตส่าห์ช่วยกันทำเมื่อคืนนี้น่ะสิ คนที่สั่งไว้ เขาไม่มาเอาตามที่นัดไว้เลย
753.973 -> ข้ามิรู้ว่าจะทำอย่างไรดี เก็บไว้ไม่นานก็ต้องเน่าเสีย
757.995 -> เงินที่ข้ามีอยู่ก็เอาไปลงทุนชื้อวัตถุดิบจนหมดแล้ว
762.17 -> แบบนี้ข้าจะเอาเงินที่ไหนมาต่อทุน แม้แต่เงินค่าจ้างของเจ้าข้าก็ยังมิมีจะให้เลย
769.681 -> ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้น ก็รู้สึกเป็นทุกข์ใจตามไปด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือได้อย่างไรดี
776.284 -> เรื่องค่าจ้างของข้าเจ้ามิต้องเป็นกังวลใจไปหรอก
779.45 -> ขอโทษด้วยนะข้าเองก็มิรู้ว่าจะช่วยเหลือเจ้าอย่างไรดี
783.037 -> ขณะที่พวกเขากำลังกลัดกลุ้มใจกันอยู่นั้น
786.734 -> พลันชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงของนักพรตเฉินกุ้ยเซียง กำลังซื้อของจากร้านเครื่องเขียนที่อยู่ใกล้ๆ
793.048 -> เถ้าแก่ ข้าฝากของวางไว้ที่หน้าร้านท่านก่อนนะ
796.891 -> เดี๋ยวข้าไปซื้อของอย่างอื่นเพิ่มเติม แล้วจะกลับมาเอา
800.909 -> ได้ครับ
802.358 -> บางทีท่านนักพรต อาจช่วยชี้แนะเราได้
805.46 -> เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงรีบเดินเข้าไปหานักพรตผู้นั้นทันที
809.756 -> คารวะท่านนักพรต
811.67 -> มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอันใดอย่างนั้นหรือ
815.597 -> ได้ยินมาว่าท่านเป็นผู้มีปัญญายุทธ์สูงส่ง ท่านพอที่จะให้คำชี้แนะพวกข้าน้อยได้หรือไม่
822.196 -> ชายหนุ่มจึงได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เฉินกุ้ยเซียงฟัง
827.079 -> เมื่อเฉินกุ้ยเซียงได้ฟัง ก็ได้เอ่ยตอบกลับมาว่า
830.845 -> อืม ปัญหาของพวกเจ้านั้น ยังมิถึงกับแก้ไขมิได้เสียทีเดียว
836.683 -> เจ้ายังมีสินค้าอยู่กับตัว มิใช่หรือ
840.001 -> ขอเพียงขายให้หมดได้ทันเวลาก่อนที่จะเน่าเสีย ทุกอย่างก็เรียบร้อย
845.861 -> แต่จะขายอย่างไรให้หมดหล่ะครับท่านนักพรต
848.332 -> แม่นางที่เป็นคนทำบอกว่าของจำนวนขนาดนี้ ขายที่ร้านของนางต้องขายอยู่เป็นสัปดาห์เลย
854.374 -> ฝนตกเท่าเดิมให้เพิ่มภาชนะ
857.851 -> ฝนตกล่าช้าให้เดินหาแหล่งน้ำ
861.58 -> เมื่อพูดจบ เฉินกุ้ยเซียงก็เดินจากไป
865.039 -> เพิ่มภาชนะ เดินหาแหล่งน้ำอย่างนั้นหรือ อืม ข้านึกออกแล้ว
871.159 -> แม่นาง ข้านึกหนทางแก้ปัญหาให้เจ้าได้แล้วแหละ
874.171 -> จริงเหรอ ต้องทำอย่างไรอย่างนั้นหรือ
877.071 -> หากเรารอให้ลูกค้ามาหาเราย่อมใช้เวลานาน ไปหาลูกค้าเองย่อมเร็วกว่า
882.064 -> เดี๋ยวข้าจะช่วยเอาข้าวห่อสาหร่ายของเจ้า ไปตระเวนขายตามบ้านให้เองนะ
886.049 -> ส่วนเจ้าขายอยู่ที่ร้านนี้อีกทาง ทำเช่นนี้ต้องขายหมดได้ทันเวลาอย่างแน่นอน
890.908 -> แต่ไปเดินเคาะประตูบ้านขายของแบบนั้น เจ้ามิอายหรอกหรือ
895.053 -> ท่านลุงของข้าเคยสอนไว้ว่า อายมิใช่ตาย ดังนั้นมิมีอะไรต้องกลัว
899.091 -> และแล้วชายหนุ่มก็ได้เอาข้าวห่อสาหร่ายของหญิงสาว ไปตระเวนเคาะประตูบ้านขายดังที่ได้วางแผนไว้
910.234 -> มีอะไรอย่างนั้นหรือ
912 -> ขอประทานโทษด้วยพี่ชาย ข้ามีข้าวห่อสาหร่ายอร่อยๆมาขาย
915.599 -> วันนี้ลดพิเศษด้วยนะ ท่านสนใจจะรับไว้ทานบ้างมั้ย
918.87 -> โอย นึกว่ามีเรื่องสำคัญอะไร กวนใจจริงๆ
921.842 -> ไปๆ ข้ามิชอบกินข้าวห่อสาหร่าย ข้าชอบกินข้าวหลาม
925.115 -> แม้จะถูกปฏิเสธ แต่ชายหนุ่มก็หาได้ท้อใจ เขายังคงเดินไปเคาะประตูบ้านหลังถัดไป
931.873 -> ข้าวห่อสาหร่ายอร่อยๆ มาขายถึงที่ครับ มิต้องออกจากบ้านไปซื้อให้เสียเวลา
936.355 -> เดี๋ยวนี้มีของกินมาขายถึงที่เลยหรือ
939.038 -> ดีเลยข้ายิ่งขี้เกียจออกไปซื้อกินเองอยู่พอดี ไหนเอามาดูหน่อยซิ
944.089 -> วันนี้ลดพิเศษ ซื้อ 5 แถม 1 ด้วยนะครับพี่ชาย รับกี่ชิ้นดีครับ
948 -> อืม เช่นนั้นเอามาซัก 30 ชิ้นเลยก็แล้วกัน ข้าหิว ข้าหิว
952.979 -> ได้เลยครับ เช่นนั้นก็แถม 6 ชิ้นนะครับ
966.234 -> อืม การขายก็มิยากอย่างที่คิดเลยแฮะ แต่ว่ากว่าจะเคาะประตูถามทีละบ้านไปแบบนี้ ก็คงใช้เวลาพอดู
973.524 -> แถมบางบ้านก็รับ บางบ้านก็มิรับ แบบนี้อาจจะมิทันกาล
977.206 -> ทำอย่างไรถึงจะขายได้กับหลายๆคนพร้อมๆกันเลยนะ
979.995 -> อืมใช่แล้ว ต้องไปขายในที่ที่มีคนรวมตัวกันอยู่เยอะๆ
984.005 -> ด้วยความที่ชายหนุ่มเป็นคนรู้จักทุกตรอกซอกซอย
987.69 -> และสถานที่ต่างๆในเมืองเป็นอย่างดี
990.187 -> เขาจึงรู้ว่าที่ไหนที่จะมีคนเยอะๆ ที่มีโอกาสจะซื้อของของเขาได้คราวละหลายๆคน
997.214 -> ท่าเรือและท่ารถ มีคนเยอะ นั่งรอนานๆน่าจะหิว แต่จะออกไปหาซื้อของกินก็มิได้ เพราะเดี๋ยวรถเรือจะออกก่อน
1004.036 -> แล้วก็มีพวกสำนักต่างๆ โรงหมอ โรงละคร ที่มีคนรอเข้ารับบริการ
1008.573 -> อืมแล้วก็แถวหน้าโรงเรียนและหน้าโรงงานอีก
1011.21 -> การไปขายในสถานที่ที่มีผู้คนรวมตัวกันอยู่เยอะ
1015.037 -> ทำให้การเข้าไปที่เดียว สามารถเสนอขายให้ได้กับหลายๆคน
1019.253 -> ข้าไม่เอาหรอก ข้ามิหิว
1021.331 -> ท่าทางน่าอร่อย เอาให้ข้าชุดหนึ่ง
1024.136 -> ได้เลยครับ
1025.205 -> แม้จะมีบางคนรับ บางคนปฏิเสธ แต่เมื่อมีโอกาสเสนอขายมากขึ้น สุดท้ายก็ทำให้ยอดขายเพิ่มขึ้นได้
1038.019 -> ในที่สุดชายหนุ่มจึงสามารถขายข้าวห่อสาหร่ายหมดได้ในเวลาไม่นาน
1043.199 -> เฮ้อ ขายหมดจนได้ ลุ้นดีเหมือนกันนะเนี้ยะ รีบกลับเอาเงินไปให้แม่นางดีกว่า
1048.25 -> ชายหนุ่มได้นำเงินที่ขายได้ กลับไปให้หญิงสาว ด้วยความเบิกบานใจ
1053.489 -> โอโห เจ้าขายหมดแล้วจริงๆหรือนี่ มิน่าเชื่อเลย
1059.296 -> จริงสิแม่นาง แต่ข้าก็แถมให้เขาเยอะอยู่เหมือนกันนะ
1062.575 -> ข้ากลัวว่าจะขายหมดไม่ทัน เลยต้องขายราคาพิเศษหน่อยคนถึงจะตัดสินใจซื้อง่าย
1067.396 -> มิเป็นไร แค่ได้ทุนคืนข้าก็ดีใจมากแล้ว
1071.137 -> ขอบใจเจ้ามากนะหากมิได้เจ้าช่วยเหลือข้าต้องลำบากมากแน่ๆเลย
1076.244 -> เดี๋ยวข้าจะแบ่งค่าจ้างให้เจ้าเลยนะ
1078.665 -> ขอโทษด้วยที่ให้รอเสียนาน
1080.812 -> มิต้องลำบากใจไปหรอกแม่นาง จริงๆแล้ววันนี้ข้ารู้สึกสนุกมากเลยด้วยซ้ำ
1085.938 -> หญิงสาวได้ให้เงินพร้อมทั้งข้าวห่อสาหร่ายชุดใหญ่ เพื่อเป็นค่าตอบแทนแก่ชายหนุ่ม
1091.862 -> เมื่อชายหนุ่มรับมาแล้วเขาก็เดินทางกลับเพื่อไปทำงานลากรถของเขาต่อ
1096.877 -> ชายหนุ่มเดินไปก็พลางยิ้มไปด้วยจิตใจที่เบิกบาน
1100.453 -> ระว่างทางเขาก็ได้พบกับนักพรตเฉินกุ้ยเซียงอีกครั้ง
1104.603 -> ซึ่งกำลังนั่งอยู่บนรถม้าเพื่อรอให้รถม้าออก
1108.276 -> เขาจึงได้เดินเข้าไปหา เพื่อกล่าวขอบคุณ
1111.351 -> ท่านนักพรตข้าน้อยต้องขอบคุณท่านมาก คำชี้แนะจากท่านนักพรต ช่วยให้ข้าน้อยแก้ไขปัญหาที่ทุกข์ใจได้จริงๆ
1118.482 -> เช่นนั้นก็ดีแล้ว
1120.284 -> วันนี้ข้าน้อยรู้สึกสนุกมากเลย
1122.889 -> ข้าน้อยชักอยากทำธุรกิจ อยากมีกิจการเป็นของตัวเองเสียแล้วสิ
1126.621 -> แล้วไยเจ้ามิทำเสียหล่ะ
1128.76 -> ก็ข้าน้อยมิมีทุนน่ะสิครับ ลำพังทำงานลากรถขนของ ก็ได้เงินมาเพียงกินใช้หมดไปวันๆเท่านั้น
1135.393 -> มิพอมีเงินเหลือเก็บไว้ทำทุนได้เลย เรื่องทำธุรกิจคงได้แค่ฝัน
1140.332 -> พ่อหนุ่ม เจ้าเข้าใจผิดแล้ว การทำธุรกิจมิได้จำเป็นต้องมีทุนเสมอไป
1146.868 -> การขายได้ต่างหากคือหัวใจของธุรกิจ
1150.635 -> ขอแค่ขายได้ นั่นก็คือธุรกิจแล้ว
1154.3 -> เมื่อเฉินกุ้ยเซียงพูดจบ รถม้าก็เคลื่อนตัวจากไป
1158.834 -> ธุรกิจมิจำเป็นต้องลงทุน ขอแค่ขายได้ก็เป็นธุรกิจแล้วอย่างนั้นหรือ
1164.379 -> เช่นนั้นในวันนี้ข้าขายของได้มากมาย แสดงว่าข้าก็ได้เริ่มทำธุรกิจไปแล้วนะสิ
1170.221 -> อืมข้าเข้าใจแล้ว เรามิจำเป็นต้องลงทุนเอง แค่เป็นตัวกลางนำพาสินค้าจากผู้ขายไปยังผู้ซื้อได้
1176.926 -> ก็เป็นธุรกิจได้แล้ว
1178.768 -> เมื่อคิดได้ดังนั้น วันต่อมาชายหนุ่มจึงได้กลับไปหาหญิงสาวอีกครั้ง
1183.934 -> อ้าวคนลากรถ วันนี้เจ้ามิไปทำงานหรอกหรือ
1188.697 -> ข้าอยากลองหันมาทำธุรกิจดูน่ะ
1190.674 -> แม่นาง ข้ามีเรื่องอยากขอรบกวนเจ้าสักหน่อย
1194.199 -> ชายหนุ่มจึงได้เล่าแผนการที่เขาคิดไว้ให้หญิงสาวฟัง
1198.438 -> เจ้าจะทำธุรกิจรับสั่งอาหารแล้วส่งถึงบ้านอย่างนั้นหรือ
1202.939 -> ถูกต้องแล้ว
1204.374 -> มันจะเป็นไปได้อยู่หรือ คนเราจะขี้เกียจถึงขั้นมิยอมออกไปซื้ออาหารมากินเองถึงขนาดนั้นเชียวหรือ
1211.679 -> ข้าคิดว่าเป็นเช่นนั้น เพราะจากที่ข้าได้ลองเอาของไปขายให้เจ้าเมื่อวันก่อน
1216.153 -> ทำให้ข้ารู้ว่าแม้ร้านอาหารอยู่ไกลมิถึงร้อยก้าว บางคนยังมิอยากออกไปซื้อเองเลย
1221.782 -> ธุรกิจนี้ต้องไปได้สวยอย่างแน่นอน
1224.319 -> อืม เช่นนั้นข้าก็เอาใจช่วย แล้วเจ้าจะให้ข้าช่วยอะไรอย่างนั้นหรือ
1229.935 -> ข้าอยากจะขอซื้ออาหารจากร้านของเจ้าในราคาที่พิเศษสักหน่อย
1233.535 -> เพื่อที่ข้าจะได้พอมีกำไรเมื่อนำไปส่งให้ลูกค้าจะได้หรือไม่
1237.86 -> อืม ได้สิ มีคนช่วยขาย ข้าจะได้ขายได้เยอะขึ้น
1242.226 -> แถมยังสบายมิต้องบริการลูกค้าเองด้วย
1245.512 -> เมื่อตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
1248.141 -> ชายหนุ่มจึงได้ออกไปเจรจากับบรรดาร้านอาหารร้านอื่นๆอีก
1252.61 -> ซึ่งบางร้านก็ตอบรับข้อเสนอของเขาแต่โดยดี
1257.694 -> แต่บางร้านก็ไม่สนใจ
1259.873 -> จะให้ข้าลดราคาของข้าให้เจ้าอย่างนั้นหรือ
1262.699 -> มิเอาด้วยหรอก อยากทำธุรกิจทำไมมิรู้จักลงทุนเองหล่ะ
1266.629 -> แม้จะถูกปฏิเสธ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ลดละความพยายาม
1270.446 -> มิเป็นไร เช่นนั้นแรกๆข้าขอซื้อในราคาปกติไปก่อนก็ได้
1275.489 -> หากข้าขายดีถึงค่อยว่ากัน
1277.51 -> เออ เช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้า
1281.031 -> มื่อได้เจรจากับบรรดาร้านอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
1284.79 -> เขาก็ได้ออกไปเสนอบริการของเขาต่อลูกค้า
1288.902 -> อ้าว วันนี้เจ้ามิได้ติดของมาขายด้วยอย่างนั้นหรือ
1292.331 -> ใช่แล้วครับ แต่ว่าหากท่านอยากกินอะไร ให้ท่านเขียนใส่กระดาษแปะไว้หน้าบ้านได้เลย
1297.256 -> ข้าจะเดินมารับใบสั่งอาหารวันละ 3 เวลา แล้วจะกลับมาส่งให้กับท่าน
1301.326 -> นี่ครับรายการอาหารทั้งหมดที่ข้ามี
1303.958 -> เมื่อลูกค้ารับรายการอาหารไปอ่าน ก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
1308.423 -> โอโห นี่แทบจะมีหมดทุกอย่างที่ขายในเมืองนี้เลยนี่นา
1312.866 -> อยากกินอะไรก็กินได้หมดในบ้านของเราเอง มิต้องตระเวนไปหาซื้อกินเองให้ลำบากอีกแล้ว
1318.423 -> แบบนี้สะดวกดีจัง เช่นนั้นวันนี้ข้าขอสั่งเลยนะ
1322.872 -> ได้เลยครับ
1324.104 -> เอาบะหมี่เกี๊ยว และก็ข้าวห่อสาหร่าย และก็โอเลี้ยง
1327.529 -> โอยทำไมมีแต่อันที่อยากกินทั้งนั้นเลยนะ
1330.416 -> สั่งอะไรก็ได้หมดเลยอย่างนั้นหรือ แบบนี้ค่อยน่าสนใจหน่อย
1334.435 -> และแล้วธุรกิจสั่งอาหารส่งถึงบ้านของชายหนุ่ม ก็ได้รับการตอบรับจากผู้คนในเมืองอย่างล้นหลาม
1341.416 -> และได้รับความนิยมแพร่หลายอย่างรวดเร็ว ผู้คนต่างมีความต้องการที่จะใช้บริการอาหารส่งถึงบ้านของชายหนุ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
1350.302 -> และขยายอาณาเขตไกลออกไปเรื่อยๆ จนชายหนุ่มทำคนเดียวไม่ไหวอีกต่อไป
1355.622 -> เขาจึงเริ่มจ้างพนักงานมาช่วย ทั้งแผนกส่งของ แผนกรับใบสั่ง แผนกประสานงาน และงานบริการอื่นๆ
1363.519 -> ทำให้ยิ่งนานวันระบบการบริการของชายหนุ่มยิ่งมีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้น คล่องตัวขึ้น และ บริการลูกค้าได้อย่างรวดเร็วทันใจยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
1373.5 -> ลูกค้าจึงมีความพึงพอใจ และมีจำนวนเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
1378.419 -> ในที่สุดธุรกิจของชายหนุ่มก็กระจายพื้นที่บริการไปจนครอบคลุมทั่วทั้งเมือง
1386.958 -> จริงๆ แล้ว ธุรกิจของเจ้ามันก็เริ่มมิยากเลยนะ มิต้องลงทุนอะไรเลย
1391.871 -> แต่หากใครจะเริ่มทำตามอย่างในตอนนี้ก็คงมิง่ายแล้ว เพราะเจ้าเริ่มก่อนไปไกลแล้ว ได้ฐานลูกค้าไปเยอะแล้ว
1398.781 -> แถมระบบการบริการยังล้ำหน้าไปไกลอีก เจ้านี่เป็นคนที่มองการณ์ไกลจริงๆ
1403.881 -> เถ้าแก่ชมข้าเกินไป ข้าแค่คนส่งของแค่นั้นเอง
1407.535 -> และแล้วชายหนุ่มจึงสามารถสร้างเนื้อสร้างตัว สร้างฐานะและกิจการเป็นของตนเองได้ดั่งที่หมายไว้ในที่สุด
1426.748 -> แทบมิน่าเชื่อเลยว่าจากขอทานจะกลายมาเป็นเศรษฐีได้ เจ้าไปร่ำเรียนเคล็ดวิชาหาเงินมาจากที่ไหนอย่างนั้นหรือ
1434.868 -> ข้าจะได้ไปร่ำเรียนได้อย่างไร ข้าอยู่แต่กับท่านมาตลอด มีแต่ท่านเท่านั้นที่เป็นผู้สั่งสอนสิ่งต่างๆให้แก่ข้า
1442.638 -> สิ่งที่ข้าสอนเจ้า มีแต่วิชาพรรคกระยาจก คงมิอาจทำให้เจ้าเยี่ยมยุทธ์ได้หรอก
1448.301 -> เช่นนั้นข้าก็มิรู้เหมือนกัน แต่ว่าตอนที่ข้าเป็นขอทาน เหมือนข้าคิดอ่านอันใดก็มิออก
1453.823 -> แต่พอข้าเริ่มทำงาน ดั่งได้ออกก้าวเดิน ยิ่งเดินยิ่งเห็นหนทางค่อยๆเผยออกมา
1461.24 -> ดุจดั่งสายลมแห่งปัญญาได้พัดผ่านเข้ามา
1467.668 -> เมื่อชายหนุ่มพูดจบ พลันเขาก็หวนคิดถึง
1470.626 -> คำพูดที่นักพรตเฉินกุ้ยเซียงเคยพูดไว้เมื่อครั้งที่เขายังเด็ก
1475.343 -> ขอเขาได้แค่เงิน แต่หาเองเจ้าจะได้ทั้งเงินและได้วรยุทธ์
1482.447 -> แท้จริงแล้วหนทางมีอยู่มากมาย แต่เมื่อเรามิเคยเดินเข้าไปใกล้เราจึงมองมิเห็น
1488.001 -> การทำงานแม้จะเหน็ดเหนื่อย แม้ต้องลำบาก แต่การได้ฝ่าฟัน การได้แก้ปัญหา กลับช่วยหล่อหลอมคนให้เยี่ยมยุทธ์ได้ เช่นนี้นี่เอง
1497.348 -> ชายหนุ่มได้เอ่ยกับลุงขอทานของเขาต่อไปว่า
1501.61 -> ท่านลุง ข้าตั้งใจว่าจะไปเปิดตลาดใหม่ที่เมืองๆอื่น จึงอยากชวนให้ท่านไปอยู่ด้วย ท่านเลิกเป็นขอทานแล้วไปทำงานก็อกๆแก็กๆกับข้าก็ได้เอามั้ย
1511.151 -> เจ้ามิต้องเป็นห่วงข้าหรอก ไปทำตามความฝันของเจ้าให้เต็มที่เถิด ข้าอยู่เมืองๆนี้มาทั้งชีวิต เป็นขอทานมาทั้งชีวิตจนชินเสียแล้ว
1519.203 -> คนแก่อย่างข้าแค่ได้สบายใจไปวันๆก็ดีใจแล้ว ข้าสุขสบายออกจะตายเจ้ามิเห็นหรอกหรือ
1526.206 -> เช่นนั้นก็ตามใจท่าน ข้าจะหมั่นกลับมาเยี่ยมก็แล้วกัน
1539.618 -> จอมยุทธ์แม้นร่ำรวยก็ยังขยัน ขอทานแม้นยากจนก็ยังขี้เกียจ
1550.936 -> นายท่าน ท่านก็ร่ำรวยขนาดนี้ เหตุใดท่านไม่หยุดทำงานเสียทีหล่ะ
1555.334 -> ข้ามิได้ทำงานเพียงเพราะให้ร่ำรวย แต่ข้าทำงานเพราะมันสนุก
1560.789 -> ทำงานมันสนุกได้ด้วยหรือ
1562.841 -> และแล้วชายหนุ่มก็ได้ย้ายไปขยายกิจการที่เมืองๆอื่นดังที่ตั้งใจไว้
1568.883 -> แต่เขาก็กลับมาเยี่ยมลุงขอทานของเขาอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่เขากลับมา เขาก็จะพาลุงขอทานไปทานอาหารที่ภัตตาคารแห่งหนึ่งอยู่เสมอ
1579.54 -> กินให้เต็มที่เลยนะครับท่านลุง เจ้าของร้านที่นี่สนิทกัน
1587.246 -> ข้าชักสงสัยเสียแล้วสิ ว่าที่เจ้ากลับมาเมืองนี้บ่อยๆ เจ้ามาเยี่ยมข้า หรือมาเยี่ยมเจ้าของภัตตาคารแห่งนี้กันแน่
1594.085 -> พามากินแต่สาหร่าย จนหน้าของข้าเริมจะออกสีเขียวๆอยู่แล้ว
1599.893 -> ปัญญายุทธ์จากเรื่องนี้
1602 -> หากเราลอกการบ้านเราจะได้คำตอบ แต่หากเราคิดเองเราจะได้ทั้งคำตอบและได้ทักษะในการแก้โจทย์
1609.603 -> เมื่อเจอโจทย์ใหม่เราจึงแก้ได้ ในชีวิตคนเราก็เช่นเดียวกัน
1614.235 -> หากเราเอาแต่พึ่งพาผู้อื่น เพื่อให้ได้สิ่งต่างๆมาแต่โดยง่าย ย่อมทำให้เราขาดทักษะ ที่จะได้จากการเพียรพยายาม
1622.492 -> ทักษะในการแก้ปัญหา ทักษะในการวิเคราะห์และเข้าใจสิ่งต่างๆ ซึ่งล้วนเป็นสิ่งสำคัญที่เป็นประโยชน์ในการทำงานและการดำเนินชีวิต
1633.55 -> อยากมีความคิดที่แกร่งกล้าต้องฝึกปรือปัญญายุทธ์
1637.971 -> โปรดกดติดตามยูทูปปัญญายุทธ์และเฟสบุ๊คปัญญายุทธ์
1652 -> ปัญญายุทธ์
1655.269 -> ฉุดช่วยคนให้ได้หลุดพ้นความทุกข์เข็ญ
1663.385 -> ปลุกปลอบใจให้ร่มเย็น
1668.461 -> ให้ได้มองเห็นความเป็นจริง
ที่มา https://www.youtube.com/watch?v=w98wH27o9E4